درمان
درمان غیرجراحی: روش‌های غیرجراحی درمانی بیرون‌زدگی اعضای لگن، شامل درمان رفتاری محافظه‌كارانه و استفاده از وسایل مكانیكی هستند. درمان غیرجراحی، معمول در موارد زیر انتخاب میشود: در زنان مبتلا به پرولاپس خفیف تا متوسط، برای زنانیكه تمایل دارند قدرت باروری خود را حفظ كنند، در زنانی كه امكان جراحی وجود ندارد و همچنین برای زنانی كه تمایلی به جراحی ندارند.
درمان محافظه‌كارانه: درمان محافظه‌كارانه، شامل تغییرات شیوه زندگی و یا مداخلات فیزیكی مانند ورزش‌های عضلات كف لگن (PFMT) می‌باشد. این نوع درمان در موارد بیماری خفیف تا متوسط به كار می‌رود و نقش واقعی آن در درمان بیرون‌زدگی و علائم همراه آن مشخص نشده است.
اهداف درمان محافظه‌كارانه به شرح زیر است
1- پیشگیری از تشدید بیرون‌زدگی
2- كاهش شدت علائم
3- افزایش قدرت، استحكام و حمایت از ساختار عضلانی كف لگن
4- اجتناب از ملاحظات جراحی و یا به تعویق انداختن آن. تغییرات شیوه زندگی شامل كاهش وزن و كاستن از فعالیت‌های افزایش‌دهنده فشار داخل شكمی است.
وسایل مكانیكی: وسایل مكانیكی مانند سپاری، معمولاً برای زنانی به كار می‌روند كه بنا بر دلایل طبی قادر به عمل جراحی نیستند، تمایلی به جراحی ندارند و یا بیرون‌زدگی اعضای لگنی آنان به حدی شدید است كه سایر روش‌های غیرجراحی برای آنها غیرقابل اجراست. این وسایل برای زنان حامله و یا زنان بسیار مسن نیز قابل استفاده هستند. سن بالای 65 سال، ابتلا به بیماری‌های طبی شدید و وجود فعالیت جنسی، با كاربرد موفق این وسایل در ارتباط می‌باشد.
س از 6-2 ماه پیگیری، 92-77 درصد زنانی كه در آنها سپاری با موفقیت كار گذاشته شده بود، ابراز رضایت كردند. عوارض احتمالی استفاده از سپاری، شامل ترشح و بوی بد واژن می‌باشد و ممكن است بسیاری از محل خود خارج شود و یا برعكس، به حدی بزرگ باشد كه باعث خراشیدگی یا تحریك محل گردد.
درمان جراحی: هدف اصلی جراحی، تسكین علائم (كه ممكن است ناشی از بیرون‌زدگی اعضای لگنی باشد) و در اكثر موارد، اصلاح ساختمان واژن است؛ به نحوی كه عملكرد جنسی بدون آثار جانبی یا عوارض شدید، حفظ شود یا بهبود یابد. قانون محكمی در مورد زمان انجام جراحی وجود ندارد. بسیاری از زنان مبتلا در درجات پیشرفته‌تر پرولاپس، دارای علائم كم و یا فاقد علائم هستند؛ در حالی كه برخی بیماران مبتلا به درجات خفیف‌تر بیماری، مشكلاتی دارند كه بیمار آنها را علائم شدید می‌نامد.
به‌طور كلی، جراحی باید برای بیمارانی انجام شود كه درمان محافظه‌كارانه داشته‌اند، اما نتیجه‌ای نگرفته‌اند و یا بیمار تحلیلی به درمان محافظ‌كارانه ندارد. همچنین، بیرون‌زدگی باید علامت‌دار و یا مساوی یا بالاتر از درجه 2 همراه با پیشرفت آشكار باشد. برای همه بیماران باید امكان استفاده از درمان‌های محافظه‌كارانه، در موارد مناسب وجود داشته باشد. روش‌های جراحی، شامل جراحی واژینال، شكمی و لاپاراسكوپیك و یا روش‌های تركیبی است.
بسته به وسعت و محل بیرون‌زدگی، عمل جراحی ممكن است شامل تركیبی از ترمیم‌ها در جهت اصلاح و ترمیم بخش قدامی (جلویی) واژن، ترواژن، بخش خلفی (عقبی) واژن و ناحیه شرمگاهی بیرونی باشد. جراحی ممكن است هم‌زمان برای درمان بی‌اختیاری ادرار یا مدفوع نیز صورت گیرد. جراحی، با توجه به نوع و شدت بیرون‌زدگی اعضای لگنی، مهارت و تجربه جراح، تمایل بیمار و پیامدهای مورد انتظار یا مورد نظر جراحی انتخاب میشود...
برای خواندن بخش اول -افـــتادگي رحــم؛ درد سر بعد زايمان - اینجا کلیک کنید.
