از گذشته تا به امروز زیبایی و آرایش بخش مهمی از زندگی زنان را تشکیل می‌دهد، اما آیا معیار زیبایی زنان در صد سال گذشته با آنچه امروز زیبایی نامیده می‌شود، یکی بوده است؟ خیر.
در واقع برخی از معیارهایی که در گذشته برای زیبایی زنان در نظر می‌گرفتند آنقدر امروزه عجیب به نظر می‌رسد که باور کردنش سخت است.
اگر دوست دارید که با معیارهای زیبایی زنان و آنچه مردان را سال‌ها قبل مجذوب می‌کرد آشنا شوید، با ما در ادامه مطلب همراه باشید.
اسپارت: موهای کوتاه
آن‌هایی که با جنگ تروآ آشنا هستند می‌دانند که هلن، ملکه اسپارت، به زیبایی شهرت داشت.
اما معیار زیبایی در آن زمان با آنچه شما در حال حاضر فکر میکنید، زمین تا آسمان فرق دارد.
ملکه هلن، که ۳۵۰۰ سال قبل زندگی می‌کرد، روی چانه و گونه‌هایش تتویی به رنگ قرمز نقش بسته بود.
موهای او نیز در دوران نوجوانی از ته زده شده بود.
در یونان باستان اما این معیارهای زیبایی کمی دگرگون شد.
مردها موهایشان را بلند می‌کردند و آنچه برای زن‌ها جذابیت داشت، موهایی کوتاه بود.
در واقع زن‌ها موظف بودند که هنگام ازدواج موهایشان را کوتاه کنند و باقی عمرشان را با موهایی کوتاه بگذرانند.
ایرلند باستان: لاک قرمز
برای ارزیابی زیبایی یک زن در ایرلند باستان، به ناخن‌های او نگاه می‌کردند.
در آن زمان پوست روشن و موهای طلایی معیار زیبایی بود اما زمانی که می‌خواستند اصالت یک دختر را بسنجند، به ناخن‌هایش نگاه می‌کردند.
دست‌هایی تمیز با ناخن‌هایی مرتب و سوهان کشیده شده.
زنان طبقه بالای جامعه، باید ناخن‌هایی گرد و قرمز رنگ می‌داشتند.
در واقع رنگ قرمز نمادی از زیبایی زنان در ایرلند باستان بود
قرون وسطی و رنسانس: پیشانی بلند
امروزه بسیاری از زنان، برای این که پیشانی بلند خود را بپوشانند، از چتری استفاده می‌کنند اما در زمان قرون وسطی و رنسانس، پیشانی بلند خود معیار زیبایی شناخته می‌شد.
در حقیقت آنها به عمد موهای خود را با سمت بالا می‌کشیدند و می‌بستند تا پیشانی‌شان بلندتر به نظر آید. صورت گرد و پیشانی بلند نمادی از ظرافت و زیبایی زنان بود.
البته این معیار در زمان رنسانس شدت بیشتری گرفت به طوری که زنان برای داشتن پیشانی بلند دست به هر کاری می‌زدند.
به عنوان مثال گاهی با سنگ فرق موهایشان را می‌ساییدند یا حتی موهای زائد صورتشان را با مواد شیمیایی می‌سوزاندند، گاهی هم بیشتر ابروهای خود را بر می‌داشتند تا به این معیار جذابیت دست یابند.
رنسانس: شکم بزرگ
اگر چه اندام متناسب و لاغر برای زنان غربی معیار زیبایی قلمداد می‌شود، اما زنان دوران رنسانس اندامی چاق و شکمی بزرگ را عامل زیبایی می‌دانستند.
در واقع شکم‌های گرد بر آمده نمادی از زنانگی محسوب می‌شد.
علاوه بر زنانگی، شکم بزرگ نشانه‌ای از ثروت نیز بود. مردم آن دوران اعتقاد داشتند که زنان شکم گنده پسرانی سالم به دنیا خواهد آورد.
یونان و رم باستان: ابروهای پیوسته
اگر چه برخی از زنان برخلاف معیارهای زیبایی، تیپ مورد علاقه خودشان را می‌زدند، مانند فریدا کالو که در قرن ۲۰ ابروهای پیوسته‌ای داشت اما این مد مخصوص به یونانیان و رمیان دوران باستان بود.
در واقع زنانی که در قرن ۲۰ ابروهای پیوسته‌ای داشتند، از نظر دیگران سنتی و زشت به نظر می‌رسیدند اما در دوران رم و یونان باستان، هیچ چیز در چهره زنان زیباتر از ابروهایی پیوسته نبود.
اینطور نبود که زنان به ابروهای خود دست نزنند، بلکه آنها سعی می‌کردند که آنها را تمییز کنند و به آن فرم دهند و تاکید را بیشتر روی گره ابروهایشان بگذارند.
امروزه دیگر خبری از ابروهای پیوسته نیست، آنچه در حال حاضر زیبا به نظر می‌رسد، ابروهای پهن است.
کارا دلوین از ستاره‌هایی ست که با ابروهای پر پشت و پهن خود تبدیل به یکی از معیارهای زیبایی در صنعت مد و فشن شده است.
ایران باستان: سبیل
امروزه زنان به طرق مختلف موهای صورت خود را می‌گیرند اما در زمان ایران باستان، سبیل یکی از معیارهای زیبایی بود.
در واقع زنان مانند مردان برای برداشتن موهای بدن خود هیچ اقدامی نمی‌کردند.
در دوران قاجار، سبیل نازک و باریک یکی از نشانه‌های زیبایی زنان بود که حتی در عکس‌ها و نقاشی‌های آنها نیز مشهود است.
حتی زنان کم مو، از سایه‌های مشکی برای بالای لبشان استفاده می‌کردند تا سبیلشان بیشتر به چشم آید.
رنسانس: پوست سفید و رنگ‌های برآمده
امروزه خانم‌ها برای برنزه کردن پوستشان ساعت‌ها زیر آفتاب می‌نشینند یا این که از روش‌های مدرن‌تری چون سولاریوم استفاده می‌کنند اما در زمان رنسانس، پوست سفید معیار زیبایی زنان بود.
در واقع زنانی که پوست روشنی داشتند زنانی ثروتمند به حساب می‌آمدند، از این رو که مجبور نبودند بیرون از خانه کار کنند و پوستشان را از نور آفتاب محفوظ نگه می‌داشتند.
در زمان الیزابت، آنقدر پوست روشن برای زنان اهمیت داشت که به روش‌های گوناگون متوسل می‌شدند.
به عنوان مثال آنها به روش فصد که نوعی روش خونگیری در طب سنتی است، منافذ پوستی‌شان را باز می‌کردند.
چین: پاهای کوچک
در قرن ۱۰ میلادی در چین، زنانی که پاهای کوچکی داشتند، زیباتر به نظر می‌آمدند.
پاهای کوچک، به خصوص در میان طبقه بالای جامعه، طرفداران زیادی داشت.
برای این منظور آنها کارهای عجیب و سختی را انجام می‌دادند، به عنوان مثال انگشتان پاهایشان را می‌بستند تا زیاد رشد نکند.
این پروسه بسیار دردناک بود و حتی گاهی به عفونت نیز می‌کشید.
در نهایت، راه رفتن با پاهای دفرمه بسیار سخت و دردناک بود اما در نهایت یک ازدواج موفق را تضمین می‌کرد.
این سنت چند سالی پابرجا بود تا در نهایت ممنوع اعلام شد.
بیشتر بخوانید:
سلبریتی‌های نادم از جراحی‌های زیبایی
