محمد احمدی؛ کارشناس ارشد علوم بهداشتی در تغذیه، مدیر کارگروه تغذیه انجمن تحقیقات طب سنتی
در ابتدا باید بگوییم که سراسر پاییز، زیر سلطه این میوه بهشتی است که با معاونت انگور به جنگ همه ناتندرستی‌ها می‌رود.
چرا که انار، تمامی اعضای بدن را تحت تأثیر خود قرار می‌دهد.
اگر مصرف آن به‌طور روزانه (در فصل خود) ادامه یابد، خون را تا هضم چهارم تصفیه می‌کند و دستگاه‌های رئیسه و بعد از آن تمامی اندام‌ها و عروق و مفاصل و پوست را به شکل شگفت-آوری سرزنده و جوان می‌کند.
بنابراین راه را برای جذب داروهای مؤثره و شفابخش علیه تمامی سرطان‌ها باز می‌کند.
انار را به‌طور کلّی بر اساس مزه، به 3 نوع تقسیم‌بندی می‌کنند: شیرین، ترش، میخوش (ترش و شیرین).
همه انواع آن غذائیت کمی دارند؛ یعنی انرژی زیادی در بدن تولید نمی‌کنند. ولی خون تولیدی از آن‌ها صالح است. در واقع انار جزء غذاهای دوایی یا دواهای غذایی است.
انار شیرین: طبیعت آن سرد به اعتدال و تر در درجه اوّل است. همچنین دارای قوّت قابضه (گیرندگی) است. از سایر انواع آن لطیف‌تر است. برخی از خواص آن بدین قرارند:
مدرّ بول [ادرار آور]، نفّاخ [از این جهت باعث نعوظ در افراد گرم‌مزاج]، مفتّح [یعنی بازکننده انسدادها]، جالی، ملیّن طبع، منحدرکننده غذا از معده گرم‌مزاجان در صورت خوردن آن بعد از غذا [یعنی در افرادی که به کندی تخلیه معده مبتلا هستند، سبب تخلیه معده می‌گردد.]، تقویت‌کننده کبد و تصفیه‌کننده روح کبدی [درواقع از بهترین پاکسازی‌کننده‌های کبدی به شمار می‌رود.]، رفع‌کننده خارش، نیکوکننده رنگ رخسار و....
*البته زیاده روی در مصرف آن، مُفسد غذا و مُرخی (سست کننده) معده است. مُصلحش نیز انار ترش و در سردمزاج‌ها، زنجبیل پرورده است.
ربّ انار شیرین: در افعال قوی‌تر از آب آن می‌باشد. و برای این که باعث اذیّت معده نشود، از مُصلح آن (مصطکی) باید استفاده نمود.
انار میخوش: در سردی و تری میل به اعتدال دارد. در افعال هم شبیه انار شیرین است. امّا در تسکین تیزی صفرا اثر بیشتری دارد؛ یعنی برای صفراوی مزاجان که گرمی و خشکی بر بدنشان غلبه دارد، مناسب‌تر می‌باشد.
انار ترش: در دوم سرد و خشک می‌باشد. قابض، مدرّ بول، مسکّن حرارت معده و غلیان خون [مفید برای افرادی که گرمای معده‌شان خیلی بالاست و غذاهای لطیف در بدن ایشان سریعاً تبدیل به دخانیّت می‌شود و غذاهای غلیظ و سنگین را به‌راحتی هضم می‌کنند.] و مانع سیلان مواد به معده [یعنی جلوگیری‌کننده از ریختن مواد از اعضای دیگر به معده] است.
برای برطرف کردن قی، خفقان حار (طپش قلب گرم)، ممانعت از صعود بخار غذا به سر (مثلاً در سردردهایی که بعد از غذاخوردن ایجاد می‌شود.) و رفع دخانیّت آن مفید است.
*امّا افراط در مصرف آن برای روده‌ها مضر بوده و باعث آسیب و خراش می‌گردد. [مخصوصاً کسانی که دچار التهاب و زخم معده و روده هستند، باید در مصرف آن احتیاط کنند.] همچنین در افراد سردمزاج می‌تواند باعث ضعف کبد و نیروی جنسی شود. مُصلحش نیز انار شیرین و زنجبیل پرورده است.
برخی از نکات و کاربردهای دارویی انار
- نوشیدن آب انارین (یعنی دو نوع انار ترش و شیرین باهم) که با پیه داخلی آن گرفته باشند (به میزان 200-400 میلی لیتر) به همراه 90 گرم شکر: مسهل صفرا و مقوّی معده است. همچنین برای تب‌های صفراوی و یرقان و جرب و خارش مفید می‌باشد.
- و نیز می‌توان انار را با پوست و تخم آن در آب جوشاند تا کاملاً له شود و از آن فرآورده روی محل‌های جرب و خارش ضماد کرد.
- نسخه‌ای مجرّب برای درد سینه و سرفه: چون سر انار شیرین را سوراخ کرده و به دفعات تاوقتی که گنجایش داشته باشد، روغن بادام شیرین در آن ریخته و روی آتش گذارند تا روغن را جذب کند و به حدّی برسد که دیگر نتواند جذب کند؛ مکیدن آن جهت درد سینه و سرفه از مجرّبات حکماست.
- همچنین آشامیدن آب آن با شکر، نشاسته، صمغ عربی و روغن بادام (درحالت نیم‌گرم) همین اثر را دارد...
برای خواندن بخش دوم -انار؛ سلطان میوه‌های پاییز- اینجا کلیک کنید.
