مطالعات قبلی نشان داده اند که خوب جویدن برای هضم غذا مفید است و حتی به کاهش شانس افزایش وزن کمک می کند. با این حال، عواملی که در پشت این جویدن تولید گرما می کند، نامشخص بوده است.
مطالعات جدید نشان می دهد که محرک های دهانی که با چشیدن طعم غذا در دهان ارتباط دارند و مدت زمانی که صرف جویدن می شود، هر دو در افزایش انرژی مصرف کننده افراد هنگام غذا خوردن نقش ایفا می کنند. زمانی که فرد غذای خود را طولانی تر می جود، بدن انرژی بیشتری مصرف می کند. این امر متابولیسم و تحرک روده را افزایش می دهد که همه اینها منجر به تولید گرمای بیشتر توسط بدن شخص بعد از غذا می شود. این اتفاق، فرآیند گرمازای ناشی از غذا خوردن (DIT) نامیده می شود.
مطالعات نشان می دهند که سطوح بالاتر DIT باعث افزایش گردش خون در ناحیه احشایی شکم می شود. دکتر یوکا هامادا (Yuka Hamada) و پروفسور نائووکی هایاشی (Naoyuki Hayashi) از دانشگاه واسدا به دنبال یافتن ارتباط بین زمان جویدن و فرآیند گرمازای ناشی از غذا خوردن تحقیقات خود را آغاز کردند.
بیشتربخوانید:
آیا جویدن آدامس باعث لاغری می‌شود؟
پروفسور هایاشی در این باره گفت: ما مطمئن نبودیم که آیا اندازه قطعات غذایی که وارد دستگاه گوارش می شود در افزایش فرآیند گرمازای مشاهده شده پس از غذا خوردن آهسته نقش داشته است یا خیر. همچنین، آیا محرک های دهانی ایجاد شده در طول جویدن طولانی غذا نقشی در افزایش تولید این گرما دارند؟ برای تعریف آهسته جویدن به عنوان یک استراتژی موثر و علمی مدیریت وزن، ما باید به این جنبه‌ها نگاه عمیق تری داشته باشیم.
در ادامه، این تیم پژوهشی سه آزمایش روی داوطلبانی که نمونه ۲۰ میلی لیتری غذای مایع را به سه روش مختلف می خوردند، انجام دادند. ابتدا، شرکت کنندگان در یک گروه کنترل، غذای مورد آزمایش را به طور معمول هر ۳۰ ثانیه قورت دادند. در آزمایش دوم، داوطلبان غذا را بدون جویدن به مدت ۳۰ ثانیه در دهان خود نگه داشتند و قبل از قورت دادن طعم آن را چشیدند. در نهایت، شرکت کنندگان هم طعم غذای آزمایشی خود را می جویدند و هم طعم آن را می چشیدند و تقریباً یک بار در ثانیه به مدت ۳۰ ثانیه آن را می جویدند و سپس قورت می دادند.
در طول آزمایش، محققان فاکتورهایی از جمله گرسنگی، سیری، متغیرهای تبادل گاز، فرآیند گرمازای ناشی از غذا خوردن و گردش خون را بعد از هر وعده غذایی اندازه گیری کردند. نتایج نشان می دهد که میزان گرسنگی یا سیری هر فرد بسته به نحوه خوردن غذا تغییر نکرده است، اما واکنش بدن به جویدن بیشتر تغییر کرده است.
به گفته پروفسور هایاشی، ما دریافتیم که فرآیند گرمازای ناشی از غذا خوردن یا تولید انرژی پس از مصرف یک وعده غذایی افزایش می یابد و با مدت زمان هر تحریک چشایی و مدت زمان جویدن افزایش می یابد. این بدان معناست که صرف نظر از تأثیر قطعات غذا، محرک های دهانی، مربوط به مدت زمان مزه غذا در دهان و مدت زمان جویدن، فرآیند گرمازای ناشی از غذا خوردن افزایش می یابد.
این تیم همچنین دریافتند که تبادل گاز، اکسیداسیون پروتئین و جریان خون همگی با طولانی تر شدن زمان جویدن غذا، افزایش می یابد. پژوهشگران توضیح می دهند که از آنجایی که شریان سلیاک احشایی در شکم، خون بیشتری را به سیستم گوارشی می رساند، حرکت سالم تری در دستگاه گوارش وجود دارد. همه اینها منجر به هضم بهتر و خطر کمتر بیماری های متابولیک مانند دیابت و چاقی می شود.
در حالی که تفاوت در مصرف انرژی در هر وعده غذایی کم است، تأثیر تجمعی که در طول وعده‌های غذایی متعدد زمانی که در طول سال جمع آوری و مصرف می شود، قابل توجه است.
