«شنگ»، گیاهی خودرو و مفید از خانواده کاسنیان، از اردیبهشت تا تیر در مناطق کوهستانی ایلام ایران می‌روید. با فرا رسیدن بهار و پایان سرما، این گیاه خوراکی و دارویی سر از خاک بر می‌آورد.
به گزارش فرطب، شنگ که با نام‌های دیگری همچون آلاله شنگ، ریش بز خالدار، اشلنگ، یمنیه، قندرون، سنسفیل، تسلسفیل، اسپلنج، اسفلنج و یملیک شناخته می‌شود، به دلیل خواص بی‌شمارش، محبوبیت زیادی دارد. در ادامه این مقاله، به تفصیل به بررسی خواص و کاربردهای این گیاه پرداخته‌ایم.
خواص دارویی گیاه شنگ در طب سنتی
گیاه شنگ که در طب سنتی استفاده‌های فراوانی دارد، در درمان زخم‌های گوارشی و مشکلات ریوی مفید است. به دلیل داشتن خواص قابض، در درمان خونریزی‌های رحمی و دستگاه تنفسی و همچنین برخی انواع اسهال کاربرد دارد. پودر گل و ریشه شنگ برای تسریع در التیام زخم‌های چرکی و سوختگی‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد، و ریشه آن برای سم‌زدایی بدن به کار می‌رود.
مصرف شنگ: خواص و کاربردهای آشپزی و درمانی
شنگ را می‌توان به شکل جوشانده استفاده کرد یا از برگ‌های آن برای ساخت ضماد به منظور درمان زخم‌ها بهره برد. ریشه این گیاه که خواص اصلی آن را داراست، به صورت دم‌کرده مصرف می‌شود، گرچه طعم تلخ آن ممکن است کمی ناخوشایند باشد. پزشکان طب سنتی، ریشه و برگ‌های خشک شده‌ی شنگ را پودر کرده و برای استفاده‌های خارجی با دیگر ترکیبات گیاهی مخلوط می‌کنند.
غذاهای محلی ایران با استفاده از شنگ
آش شنگ به عنوان یک غذای سنتی ایرانی با سبزی کوهی شنگ تهیه می‌شود که شامل موادی چون نخود، لوبیا چیتی، عدس، نمک، فلفل، کشک، پیاز داغ، نعنا داغ و سیر است و طعمی عالی دارد. شنگ همچنین به عنوان چاشنی در سالادها و سایر غذاها استفاده می‌شود. شنگ‌پلو، که با تفت دادن شنگ خردشده با پیاز و گوشت قیمه و ادویه تهیه می‌شود، پس از آبکشی با برنج مخلوط و دم کشیده می‌شود، نمونه‌ای دیگر از غذای محلی پرطرفدار است.
جمع بندی
گیاه شنگ، با خواص دارویی و غذایی فراوان، یکی از گیاهان خودروی محبوب در طب سنتی ایران است. این گیاه در درمان زخم‌ها، مشکلات گوارشی و ریوی به کار می‌رود و همچنین به عنوان یک ماده غذایی مغذی در آشپزی سنتی ایران، به خصوص در تهیه آش و شنگ‌پلو، استفاده می‌شود. افزایش آگاهی نسبت به فواید این گیاه می‌تواند به بهبود سلامت عمومی کمک کند.
