آری، اگر به بخشش عادت کرده باشیم به شبکه خلقت و نیکوکاران عالم متصل می‌شویم و توفیق الهی را در خود احساس می‌کنیم؛ به همین دلیل در تمامی کشورها افراد سخاوتمند را تحسین می‌کنند (در ادبیات خودمان داستان حاتم طایی ورد زبان همگان است) پس مهم است که از اموال خود به درستی استفاده، و در حد خودمان بذل و بخشش کنیم.
همه ما افرادی را می‌شناسیم که اقوامی مستمند دارند، اما حاضر نیستند به معیشت آنها کمک کنند، حتی هزار بهانه می‌آورند که خودشان مقصر و بی‌عرضه هستند، حرف گوش نمی‌دهند و سعی می‌کنند طرف مقابل را مقصر بدانند.
باید پذیرفت که انفاق شرط انسانیت و سبب بازگشایی درهای رحمت است.
اموال نیز در این دنیای فانی به طور امانی در اختیار ما قرار گرفته است. در خانه‌ای که ساکن آن هستیم یا اداره‌ای که مشغول به کاریم پیش از ما افراد دیگری بوده‌اند و بعد از ما نیز کسانی دیگر زندگی و کار می‌کنند.
من علاقه وافری به کتاب دارم. با آنکه کتابخانه‌ای بزرگ داشتم، هیچ وقت حاضر به بخشش کتاب نبودم، اما از زمانی که مفاهیم گستردگی و فراوانی نظام هستی را باور کردم، تمام کتاب‌هایی را که پس از مطالعه نیاز نداشتم بخشیدم و به طور معجزه‌آسایی با کتاب‌های جدیدی آشنا شدم که مورد نیاز من بود. آری، انرژی مثبت در دنیا جریان دارد و محدودیت و کاستی‌ها فقط زاییده تفکر ماست.
وقتی خود را اشتباه می‌گیریم
پرسش اساسی این است که چرا بسیاری از افراد، خودشان را با دارایی‌هایشان اشتباه می‌گیرند؟ به نظر می‌رسد این پندار غلط در جامعه گسترش یافته که شناسایی و اعتبار فردی به دارایی‌های مادی و مقامش وابسته است. اگر مدرک دکتر یا اموال تاجری را بگیریم، هویت آنها چگونه توصیف می‌شود؟
البته دارایی، تحصیل و مقام برای بسیاری از افراد مهم است و قسمتی از اهداف اساسی زندگی به شمار می‌آیند، اما تنها یک بعد زندگی هستند. به طور قطع ابعاد انسانیت آن چنان وسیع است که به مدارک علمی و پول محدود نمی‌شود. دقت کنید کدام جنبه از وجود ما پایدار و اساسی است و از بین نمی‌رود. شخصیت حقیقی ما همان جنبه پایدار ماست. مهربانی، سخاوت، شجاعت، فداکاری، ترحم و وظیفه شناسی ابعاد معنوی وجود ماست.
درواقع این خصوصیات سبب آرامش می‌شود و به حیات ما معنی می‌بخشد. در ادامه خاطره‌ای برایتان تعریف می‌کنم:
برای نخستین بار بعد از ازدواج به حرم امام رضا (ع) مشرف شده بودم. گوسفندی نذر داشتم و دو عدد ژتون غذای مهمانسرای امام رضا (ع) سهم من می‌شد.
به فردی که بعد از من بود ژتون نرسید خیلی ناراحت بود و می‌گفت من امروز با خانواده، مشهد را ترک می‌کنیم.
کاش یک ژتون غذا گیرم می‌آمد از طرفی من اولین سال بود که با همسرم مشرف شده بودم و او در پارکینگ منتظر بود تا برای صرف غذا با هم برویم. یک ژتون غذای خودم را به فرد ناشناس دادم و گفتم بگذار دل خانواده‌اش شاد شود.
من و همسرم یک غذا را می‌گیریم و با هم می‌خوریم. نزدیک مهمانسرا که رسیدم یکی از دوستانم ژتون غذایی در دست داشت مرا که دید جلو آمد و آن را به من داد، متحیر شدم که چه اتفاقی افتاده است.
او گفت چند ژتون غذا داشتیم که برای مهمانان خودم در نظر گرفته بودم، اما یکی از ژتون‌ها اضافه بود در ورودی مهمانسرا ایستادم با خود گفتم هر کسی آمد به او می‌دهم و شما اولین نفر هستید.
در دلم گفتم آفرین به بزرگواری امام رضا (ع) که بلافاصله نیکی را با نیکی جواب داد.
باید باور کنیم که در بخشش و نداشتن وابستگی فواید بسیاری وجود دارد. بسیاری از اضطراب‌ها و دلهره‌ها به دلیل همین وابستگی مفرط است؛ وابستگی به فرزند، همسر، مقام و... که همه اینها بیماری‌های روانی فراوانی را ایجاد می‌کند، اما دقت کنید که علاقه و عشق با وابستگی بسیار متفاوت است.
در واقع منظور از این بحث وابسته نبودن در عین تلاش و لذت بردن از مواهب دنیاست. انرژی ناشی از نیکوکاری و بخشش شما سبب می‌شود وجودتان دلگرم از نیروی خداوند، و عشق به ادامه زندگی مضاعف شود.
