تحریریه گروه ترجمه زندگی آنلاین
سرشت ما انسان ها ترکیبی از انسانیت و الوهیت است و خداوند در تک تک سلول های بدن مان جاری است.
ما با چنین ویژگی قدم به زندگی گذاشته ایم اما در دنیای پرهیاهوی امروز و گذر از جامعه سنتی به صنعتی، انسان به عوارضی چون اضطراب، افسردگی، اعتیاد و احساس پوچی، مبتلا و از سرشت واقعی خود دور شده است.
بنابر اظهار روانشناسان تنها راه علاج او بازگشت به اصل وجود خود، یعنی خدایی بودن، است.
اگر او می خواهد آرامش را به زندگی خود بازگرداند و از سلامت روح و جسم برخوردار شود باید بخش معنوی و روحانی خود را به یاد آورد.
ایمان را می توان "تکیه کردن و اعتماد داشتن به چیزی" معنا کرد. شما با اعتماد به سازنده صندلی، می توانید با خیال آسوده به روی صندلی نشسته و به آن تکیه دهید.
یا وقتی در بزرگراه در حال رانندگی هستید، زمانی می توانید با آرامش رانندگی کنید که به رانندگی اطرافیان‌تان نیز اعتماد داشته باشید.
گفته ای هست که میان برخی مردم رواج دارد و آن این است که "در برابر هرکس مسیری وجود دارد که به نظر درست می آید اما انتهای آن به مرگ ختم می شود."
این گفته ناشی از اعتماد و تکیه کردن افراد، فقط و فقط به خودشان است و از آنجایی که انسان بارها اشتباه می کند نمی تواند تکیه گاه خوبی برای خودش باشد.
بارها پیش می آید که موضوعی حتی غلط را درست و صحیح می پندارد.
اما ایمان واقعی به خدا باعث می شود که آموزه های او را به کار بندیم. زیرا مطمئن هستیم او چیزی نمی گوید که مصلحت مان نباشد و هرگز ما را ناامید و سرگردان رها نمی کند.
او نیازهای ما را می داند و به ما در برآورده شدن آنها کمک می کند. اما از آنجایی که خدا تعالی ما را می خواهد، به روش های متفاوت که روی رشد ما اثرگذار باشد به ما کمک می کند.
بنابراین او را هرگز از ذهن خود پاک نکنید و بدانید که او همیشه در کنارتان است.
