كیست‌ها، تومورهای خوش‌خیم: از مصارف قابل توجه بیوایمپلنت‌های استخوانی ترمیم كیست‌ها و تومورهای خوش‌خیم است كه برای پركردن محل ضایعه پس از كورتاژ از استخوان اتوگرافت و یا ایمپلنت‌های دیگر و یا به‌طور مخلوط استفاده می‌شود. این ضایعات با توجه به خوش‌خیم بودن معمولا دیر تشخیص داده شده و منجر به تحمیل هزینه‌های بسیار زیادی به بیماران خواهد شد.
با استفاده از محصولات این شركت (بیوایمپلنت استخوانی) دوره درمان و هزینه درمان به‌شدت كاهش پیدا می‌نماید. اشكال مختلفی از بیوایمپلنت نظیر گرانول، پودری شكل، چوب كبریتی و ... در ترمیم این ضایعات كاربرد داشته كه باید محصول به فرم دلخواه جراح آماده شود. در مواردی كه كیست در استخوان‌هایی نظیر ران و ساق كه وزن بدن بر روی آنها ایجاد فشار می‌نماید وجود داشته باشد، بیوایمپلنت می‌بایست درجاتی از انتقال نیرو را نیز انجام دهد.
حامل‌های آنتی‌بیوتیك: استئومیلیت (عفونت استخوان) به دو نوع حاد و مزمن تقسیم می شود كه فرم مزمن به‌علت طولانی شدن و ایجاد مناطق دور از دسترس سیستم ایمنی و عدم خونرسانی برای درمان با آنتی‌بیوتیك سیستمیك، از مشكلات بزرگ درمانی است.
از روش‌های ممكن درمان، كورتاژ ناحیه درگیر و پر كردن آن با حامل‌های آنتی‌بیوتیك است كه با توجه به خواص استخوان‌سازی Antibiotic Impregnated Bioimplant، ضمن آزادسازی مقادیر زیادی آنتی‌بیوتیك به‌طور موضعی، امكان جایگزینی بافت استخوان سالم نیز فراهم می شود. همچنین استفاده دیگر از این نوع بیوایمپلنت، در پیشگیری عفونت است. شیوع 8/9-5 درصدی عفونت در شكستگی‌های باز كه معمولا علاوه بر تاخیر ترمیم محل شكستگی، سبب عوارض وخیم نظیر تخریب وسیع استخوانی و یا حتی قطع عضو می‌تواند شود، سبب شد تا از حامل‌های آنتی‌بیوتیك به‌طور موضعی استفاده شود.
بیوایمپلنت‌های كلاژنی علاوه بر ترغیب استخوان‌سازی امكان حمل آنتی‌بیوتیك نیاز به ایمپلنت‌های واجد آنتی‌بیوتیك را افزایش داده است. با توجه به بروز 40هزار شكستگی باز و 10 هزارعمل تعویض مفصل در سال حداقل تعداد بالقوه نیاز سالیانه كشورمان با توجه به درصد فراوانی شیوع فوق‌الذكر 2500 بیمار در سال است.
ترمیم: با توجه به كاربرد وسیع فعلی ایمپلنت‌های مصنوعی در جراحی‌های مختلف ارتوپدی به‌علت عدم تطابق ایمپلنت مصنوعی با خصوصیات بیولوژیك بافت استخوانی مجاور، شاهد تغییرات در سطح تماس ایشان بوده كه با گذشت زمان سبب آسیب و ایجاد تغییرات ناهنجار در استخوان بیمار می‌شود.
به‌طور كلی تمامی ایمپلنت‌های مصنوعی با وجود درجاتی از سازگاری با سیستم‌های بدن به عنوان جسم خارجی تلقی شده و پاسخ بیولوژیك را ایجاد كرده كه خصوصا در پلاتین‌های درون استخوانی این واكنش واضح‌تر بوده و به‌عنوان نئوكورتكس(neocortex)شناخته می‌شود. علت اصلی این تشكیل نئوكورتكس به‌دلیل حركت بسیار كم پلاتین با وجود ثابت كردن آن به استخوان است.
این حركت‌ها معمولا در حدود 50 میكرون بوده كه سبب تولید یك استخوان متراكم از سوی بافت بدن به دور ایمپلنت مصنوعی می‌شود (نئوكورتكس). از آنجایی كه قسمتی از نیرویی كه قبلا از طریق بخش مركزی استخوان منتقل می‌شد از طریق این بافت متراكم منتقل می‌شود، در نتیجه شاهد پوكی استخوان مركزی خواهیم بود. با این مكانیسم تقریبا تمام استخوان‌هایی كه بر روی آنها ایمپلنت‌گذاری صورت می‌گیرد دچار استئوپورز شده و 30 تا 50 درصد بافت معدنی آنها از بین می‌رود.
لذا خوردگی استخوان در اثر ایمپلنت فلزی ظرف 5 تا 15 سال سبب شل شدن پروتز شده و نیاز به عمل مجدد می‌یابد. مساله خوردگی استخوان ناشی از ایمپلنت مصنوعی خصوصا در بیماران جوان و اطفال كه دارای تحرك بالایی می‌باشند حادتر بوده و طول عمر ایمپلنت مصنوعی بسیار كمتر می‌باشد. با شل‌شدگی پروتز مقادیر زیادی از ذرات و ضایعات به درون بافت مجاور از جمله پلی‌اتیلن، سیمان ارتوپدی و ... آزاد شده كه باعث تحریك ماكروفاژها می‌شوند.
معمولا ذرات ریز 60 میكرونی باعث مرگ ماكروفاژها و در نتیجه آزاد شدن آنزیم‌ها و مدیاتورهای ایجادكننده التهاب می‌شوند. این عمل در طول زمان باعث تخریب بیشتر استخوان به صورت استئولیز شده و استخوان دربرگیرنده پروتز كاملا از بین می‌رود. در صورت بروز مساله فوق نیاز به عمل مجدد است و پروتز جدید می‌بایست در بافت سالم استخوان جایگزین شود. بنا به میزان خوردگی (كه در سه تیپ A و B و C تقسیم‌بندی می‌شود) تمام استخوان و یا قسمتی از آن می‌بایست با بیوایمپلنت استخوانی ترمیم شده تا ضمن بهبود استخوان‌سازی، بستر مناسب قرارگیری پروتز ایجاد شود. لذا استفاده از این محصولات منجر به بهبود كیفیت پروتز گذاشته‌شده می‌شود و از عوارض ناشی از نیاز به عمل مجدد می‌كاهد.
براي خواندن بخش اول- مهندسی بافت؛ درمان بیماری‌ها - اينجا كليك كنيد.
