Augmentation با استفاده از ایمپلنت استخوانی اتوگرافت و یا بیوایمپلنت‌های دیگر تنها درمان این بیماران بوده كه با بالا آوردن برجستگی استخوان‌های فك محل مناسب قرارگیری دندان‌های مصنوعی ایجاد و درد بیمار ناشی از پایین‌افتادگی دندان‌های مصنوعی برطرف شده و از لق زدن دندان‌ها كه باعث تروما به زبان و نسج نرم دهان می‌شود، جلوگیری می‌گردد.
Alverolar Ridge expansion: كاهش ضخامت برجستگی آلوئولار فك‌ها كه در اثر افزایش سن و فرسودگی با زمان در بسیاری از بیماران بالای 40 سال مشاهده می شود به عنوان عاملی برای عدم استفاده از دست دندان‌های مصنوعی و همچنین ایمپلنت‌های دندانی تلقی شده و می‌بایست تحت درمان پیوند بیوایمپلنت استخوانی قرار گیرد.
شایع‌ترین محل آنانومیك این عارضه در ماگزیلا قدامی anterior maxilla بوده و سپس ماگزیلا خلفی Posterior Maxilla، مانند بیل قدامی و خلفی است.
ایمپلنت دندانی: از سال 1969 توسط Branemark امكان استفاده از ایمپلنت تیتانیوم برای لنگر استخوانی دندان مطرح شد و با مطرح شدن مزایا و كاربرد آن اكنون به عنوان استفاده روتین بیماران ارتودندیك مطرح شده است. در این روش پایه فلزی دندان مصنوعی در استخوان كاشته شده و عاج مصنوعی دندان بر روی آن سوار می‌شود.
در مقایسه آماری تعداد افرادی كه دارای تعداد قابل توجه افتادگی دندان هستند (11 تا 15 دندان افتاده) با توجه به تعداد 100 میلیونی در ایالات متحده، این بیماران در كشورمان به 10 میلیون برآورد می‌شوند. این گروه از كاندیدهای كاشت دندان ایمپلنت هستند كه استفاده از بیوایمپلنت استخوانی برای پر كردن حفره دندان كشیده شده و ایجاد بستر مناسب كاشت ایمپلنت تیتانیوم الزامی است.
میزان استخوان برای جا گذاردن ایمپلنت در نتیجه‌بخش بودن پروسیجر اهمیت خاصی داشته بنابراین قبل از هر پروسیجر بررسی طول، عرض و عمق استخوان انجام گرفته و در صورت عدم وجود مقدار مناسب استخوان، پروسیجر اولیه برای پیوند بیوایمپلنت استخوانی جهت افزایش مقدار استخوان صورت می‌گیرد.
برای كاشت ایمپلنت دندان در محل كشیده شده نیاز به پر كردن حفره ریشه دندان معیوب است.تنها تعداد بسیار محدودی از دندان‌های كشیده‌شده آمادگی كاشت ایمپلنت مصنوعی دندان، بدون پر كردن حفره دندان كورتاژشده را دارند. با توجه به هزینه بالای كاشت ایمپلنت دندانی به نسبت سرانه درمانی بیماران كشور، میزان كاربرد ایمپلنت‌ها در 10 میلیون نفر بیمار فوق‌الذكر در موارد خاص‌تر مطرح است و به نظر از تعداد 10 میلیون نفر فوق‌الذكر، كه بیشتر در افتادگی دندان‌های قدیمی مطرح است، كاربرد ویژه دارند.
با توجه به شیوع 25 درصدی تجربه تروما به دندان‌های پیشین و شیوع 6/0 درصدی از دست دادن دندان‌های قدامی در اثر تروما، تعداد 400 هزار نفر بیمار در جمعیت كشورمان وجود داشته كه در صورت ایجاد تسهیلات، از این شیوه درمانی كارآمد استفاده می‌كنند.
Distraction osteogenesis و Cleft Plat: افزایش طول فك‌ها و همچنین ترمیم شكل آن در ناهنجاری‌های مادرزادی از دیگر كاربردهای بیوایمپلنت‌ها است. آنومالی‌های مختلفی نظیر Apert syndrome، Crouzon disease، Treacher Collins syndrome، Hemifacial microsomia كاندید ترمیم ناهنجاری ظاهری و استفاده از بیوایمپلنت‌های استخوانی هستند.
Peridontal defect procedures:در اثر بیماری‌های لثه عموما به علت عملكرد جرم‌های دهان و ریشه دندان، خوردگی استخوان روی می‌دهد كه در صورت عدم جایگزینی استخوان منجر به از دست دادن دندان‌های طبیعی می‌شود. به علت سیستم خاص لنفاوی اطراف دندان، انتقال التهاب از حاشیه لثه به استخوان احاطه‌كننده دندان‌ها بسیار شایع بوده كه سبب ایجاد Osteolysis می‌شود.
سم تولیدشده توسط باكتری‌ها به درون عروق لنفاوی جذب شده كه سبب تغییر مغز استخوان و تولید فیبروز در آن می‌گردد. این عمل التهابی با جذب كامل استخوان همراه بوده و بهترین درمان آن كاشت گرافت استخوانی در محل ضایعه به منظور بالا آوردن استخوان اطراف دندان است. با توجه به شیوع بیماری‌های لثه، حجم قابل توجهی از كاربرد دندانپزشكی بیوایمپلنت‌ها در این بخش می‌باشد.
