از ترموكوبل‌ها، پمپ‌های مكشی و شیرها برای كنترل دمای سر پروب استفاده می‌شود با استفاده از ترموكوبل می‌توان به طور دقیق منطقه یخ‌زده را تعیین كرد. در حال حاضر 5 پروب سرمایی به طور همزمان به كار می‌روند تا منطقه فریزشده را بتراشند. پروب‌های سرما را می‌توان از طریق پوست و بدون برش آن فرو كرد.
این پروب‌های سرمازا را می‌توان در حالی كه منطقه مورد نظر را فریز می‌كنند، از طریق یك تصویر مشاهده كرد كه به كمك اولتراسوند فراهم شده است. گاهی اوقات سنسورهای گرمایی چندگانه برای مانتیور كردن دقیق‌تر پروسه فریز شن تعبیه می‌شوند.
كرایو سرجری‌های NO2 و CO2 برای تومورهای خوش‌خیم تومور بسیار مناسب هستند، هر چند كه به طور موفقیت‌آمیزی برای درمان تومورهای جزیی به كار رفته‌اند، اما پایین‌ترین دمای نوك آنها ب ترتیب C89- و C79- است. كرایوسرجری‌های نیتروژن مایع، ماده سرمازا را به عنوان مایع وارد نوك دستگاه می‌كند و در آنجا با تبخیر سریع آن، باعث سرد شدن پروب می‌شود.
در كرایوسرجری‌های NO2 سیستم بسته و در كرایو جراحی‌های CO2، گاز فشرده شده ناگهان از طریق یك روزنه كوچك داخل نوك پروب امكان انبساط پیدا می‌كند. بر اثر این انبساط، دمای گاز به نحو قابل مشاهده‌ای كاهش یافته و مقداری از ماده كرایوژن به صورت مایع درمی‌آید.
تبخیر كرایوژن مایع شده در بخش درونی نوك دستگاه، همراه با كاهش دمای حاصل از انبساط، باعث پایین آمدن دمای نوك تا حوالی نقطه جوش كرایوژن می‌شود. كرایوژن از راه پوشش پروب عایق‌بندی شده، جریان پیدا كرده و ضمن سرد كردن نوك دستگاه از طریق پروب خارج (طراحی سیستم بسته) یا به طور مستقیم در بافت هدف اعمال می‌شود (طراحی سیستم باز).
اكثر كرایوسرجری های سیستم بسته، دارای ویژگی آب كردن كرایوژن فعال نوك پروب هستند، تا بتوان آن را سریع و ایمن بازیافت هدف جدا كرد. آب شدن كرایوژن فعال، پروب را از درون گرم می‌كند و امكان جدا كردن سریع و ایمن آن را میسر می‌كند. این كار اغلب ظرف چند ثانیه انجام می‌شود. می‌توان این كار را به كمك یك هیتر الكتریكی، داخل نوك پروب، انجام داد كه باعث بالا رفتن فشار گاز در نوك پروب شده و كرایوژن را گرم می‌كند یا اینكه گاز به صورت سیل‌آسا در فشار پایین و دمای اتاق از نوك پروب جاری می‌شود.
كاربری دستگاه
باید توجه داشت این دستگاه در فشارهای بسیار بالا كار كرده و صدمه واردآمده به پروب در صورت عدم تشخیص، می‌تواند منجر به انفجار شده و به شدت بیمار را مجروح كند. البته بیمارستان‌ها اغلب NO2 را از كرایو سرجری گرفت و از مجاری هواگیری خارج می‌كنند، به همین منظور باید توجه داشت كه NO2 را نباید به درون محفظه تخلیه یا سیستم مكش طبی- جراحی لوله‌كشی شده تخلیه و هدایت كرد.
اگر یك كرایوسرجری مختص NO2 در اتاق عمل به كار گرفته شود، انتهای شلنگ اگزوز باید به اندازه نیم متر درون مجرای اگزوز هوای اتاق قرار گیرد. البته پیشنهاد می‌شود تا حد امكان از كرایو CO2 به جای NO2 استفاده شود. لازم به تذكر است جمع‌آوری كردن NO2 خارج شده از كرایو ضروری است. قرار گرفتن درازمدت در معرض NO2 و سایر گازاهی بیهوش‌كننده، ممكن است موجب اختلال‌های كبدی و كلیوی یا حتی سرطان شود.
نیتروژن مایع باید با دقت جابه‌جا شود تا از صدمه دیدن اپراتور جلوگیری شود. تعداد اندكی از كرایو سرجری‌های NO2 به نحوی طراحی شده‌اند كه می‌توانند سلیندرهای سیفونی NO2 مایع را بپذیرند. اگر سیلندر سیفونی روز دستگاه گازی نصب شود، ممكن است NO2 مایع از ارتباط دهنده یا قسمت‌های مهر و موم شده پروب سرما، نشت كرده و بیمار یا اپراتور را مجروح كند.
نگهداری دستگاه
در كرایو NO2 باید اتصال و شلنگ زباله‌روب و تمیزی اگزوز را هر چند روز یك بار بررسی كرد.
براي خواندن بخش اول- دستگاه كرایو سرجری- اينجا كليك كنيد.
