نیک تورک براون (Nick Turk-Browne)، استاد روانشناسی در دانشگاه ییل در نیوهون، کان در این رابطه می گوید: «یک رمز و راز اساسی در مورد طبیعت انسان این است که ما تقریباً از زمان تولد تا اوایل کودکی چیزی به خاطر نمی آوریم، با این وجود طی این مدت اطلاعات بسیار مهمی را از قبیل زبان اول، نحوه راه رفتن، شناخت اشیاء و غذاها و پیوندهای اجتماعی را می آموزیم.»
تیم تورک براون برای کشف دلایل این امر، از فناوری جدید fMRI یا همان تصویرسازی تشدید مغناطیسی کارکردی برای ارزیابی فعالیت هیپوکامپ در ۱۷ نوزاد ۳ ماهه تا ۲ ساله استفاده کرد تا مجموعه ای از تصاویر را به آن ها نشان داده و اثرات آن را مورد بررسی قرار دهند. لازم به تذکر است که هیپوکامپ نواحی مغزی است که برای رمزگذاری حافظه بسیار اهمیت دارد.
بیشتربخوانید:
بعد از جدایی با عکس‌ها و خاطرات‌مان چه کنیم؟
در این بررسی ها یک مجموعه از تصاویر نشان داده شده به نوزادان به عنوان یک دنباله ساختاریافته حاوی الگوهای پنهانی است که می توان آموخت. مجموعه تصاویر دیگر به ترتیب تصادفی ظاهر شدند که نمی توان آنها را آموخت. بعد از چندین بار مشاهده هر دو مجموعه، هیپوکامپ کودک نسبت به تصویر تصادفی با شدت بیشتری به مجموعه تصویر ساختاری پاسخ داد.
یافته ها نشان می دهد همزمان با به دست آوردن تجربه زندگی در نوزادان، مغز آنها به دنبال الگوهای کلی است که به آنها در درک و پیش بینی محیط اطراف کمک می کند. با اینکه این مسئله رخ می دهد اما مغز کودک هنوز قادر به ذخیره دائمی خاطرات خاص نیست. این موضوع ممکن است به این دلیل باشد که به دست آوردن دانش عمومی مانند الگوهای صدایی که کلمات را در یک زبان تشکیل می دهند - ممکن است برای کودک بیش از حفظ خاطرات خاص مهم باشد.
اندازه هیپوکامپ در دو سال اول زندگی دو برابر می شود و در نهایت اتصالات لازم برای ذخیره خاطرات کم کم در این دوره ایجاد می شود. با وقوع این تغییرات، ما در نهایت توانایی ذخیره خاطرات را پیدا می کنیم. اما تحقیقات ما نشان می دهد حتی اگر بعداً در زندگی قادر به یادآوری تجربیات دوره نوزادی نباشیم، با این وجود آنها به گونه ای ثبت می شوند که به ما امکان یادگیری از آنها را می دهد.
