زندگی آنلاین؛ مجله اینترنتی سبک زندگی

گفتگو: حسن گوهرپور

حدود سال‌های 77 بود که از شبکه اول سیما مجموعه تلویزیونی «دنیای شیرین دریا» پخش شد. رحیم نوروزی با این مجموعه به تلویزیون آمد؛ اما با مجموعه تلویزیونی « پس از باران » و نقش دایی فرخ در ذهن مردم جای گرفت. آنهایی که از نزدیک رحیم نوروزی را می‌شناسند، به طور حتم این مساله را تایید می‌کنند که او از معدود بازیگران متفکر و اهل مطالعه در سینمای ایران است.

باید حتما با او حرف بزنید تا متوجه شوید چرا او توانسته عطوفت و خشم شخصیت «آخناتون» را در سریال یوسف پیامبر اینقدر زیبا در بیاورد. اولین بار او را در پشت صحنه یکی از نمایش‌هایش به کارگردانی سیاوش تهمورث در تماشاخانه سنگلج دیدم. با «پناه » اش آمده بود؛ دختری که دغدغه اوست. حالا پس از دو سال دوباره با او به گفتگو نشسته‌ایم.

نوروزی فیلم‌های ماندگار ذهنش را درسینمای ایران «غریبه و مه» بهرام بیضایی و « بمانی» داریوش مهرجویی می‌داند و فیلم «پاپیون» به کارگردانی فرانکلین ج. شفنر برایش فیلم خاطره‌انگیزی است. او اهل باندبازی، نان قرض دادن و چاپلوسی نیست. شاید به همین دلیل است که ... 

شما بلدید غذا بپزید؟
بله، خیلی خوب. اتفاقا خیلی غذا درست کردن را دوست دارم و خیلی دوست داشتم رستوران داشته باشم. 

اگر در خانه تنها باشید، ترجیح می‌دهید چه غذایی بخورید؟
من غذاهای ساختگی خودم را ترجیح می‌دهم. 

مواد این غذاها چیست؟
مثلا کوکتل سبزیجات را با انواع و اقسام مواد دیگر مخلوط و غذای مورد نظرم را درست می‌کنم.

اگر در مسیر بازگشت به خانه باشید و احساس گرسنگی کنید، ترجیح می‌دهید از بیرون غذا تهیه کنید یا به خانه می‌رسید و خودتان غذا درست می‌کنید؟

من حتی اگر شده در خانه املت هم درست کنم و بخورم، ترجیح می‌دهم به خانه بیایم و غذا بخورم.

آیا غذا خوردن در بیرون از منزل را یک تفریح می‌دانید یا نه ضرورت است و هرجا احساس گرسنگی کردید، غذا میل می‌کنید؟
نه واقعا تفریح می‌دانم؛ اگر چه ضرورت آن هم گاهی پیش می‌آید. مثل زمانی که سر کار هستیم و وقت‌مان واقعا به گونه‌ای است که نمی‌توانیم به خانه بیاییم و غذا بخوریم.

اگر بخواهید بیرون غذا بخورید، ترجیح می‌دهید چه چیزی میل کنید؟
من ترجیح می‌دهم غذایی بخورم که بدانم موادش چیست و اصلا علاقه‌ای به فست فود ندارم. اگر مجبور شوم، ساندویچ زبان می‌خورم؛‌ آن هم در یک جای خاص و اصلا همبرگر نمی‌خورم. برای تفریح هم همراه خانواده اگر قرار باشد غذایی بخوریم، ترجیح می‌دهم دیزی بخورم. 

اولین غذایی که درست کردید یادتان می‌آید؟
بله، اولین غذا از همین مدل غذاهای میکس‌شده‌ای بود که خودم اختراع کرده بودم. یادم می‌آید گوجه فرنگی را آب‌پز کردم و با سیب‌زمینی پخته‌شده ریختم توی ماست! که البته خودم هم نتوانستم آن را بخورم. 

می‌دانم که شما دختر کوچکی دارید که فکر می‌کنم الان مهد کودک می‌رود. آیا برای فرزندتان چیپس، پفک و... می‌خرید؟ 
نه اصلا. یعنی خودش هم این چیزها را انتخاب نمی‌كند و وقتی به سوپر مارکت می‌رویم، خود او علاقه‌ای به خرید چیپس یا پفک ندارد. او بیشتر به ذرت علاقه دارد و همچنین به کشک خشک و نشاسته.

علاقه‌ای به تنقلات دارید؟
بله، همیشه همسرم در منزل تنقلاتی روی میز می‌چیند و روزانه استفاده می‌کنیم.

همسرتان چه غذاهایی در منزل طبخ می‌کند؟ 
تقریبا تمام غذاها را درست می‌کند. او غذاهای شمالی را خیلی خوب می‌پزد. من عاشق باقلا قاتوق هستم. در واقع، غذای محبوب و ویژه من باقلا قاتوق است. 

صبحانه چی میل می‌کنید؟
اگر خانه باشم، بادام زمینی، شیره خرما، ارده، شیر و عسل به اضافه گردو و حتی تخم مرغ و املت. همه اینها را به طور مفصل می‌خورم. اما اگر سرکار باشم، تابع وضعیت کار هستم.

ورزش هم می‌کنید؟
بله، من همه عمرم ورزش کرده‌ام؛ اما هیچ‌وقت به طور حرفه‌ای نبوده است. ورزش‌هایی مثل بدمینتون، کونگ فو، ژیمناستیک و... . دوران سربازی که کار چندانی نداشتیم، کونگ فو کار می‌کردم؛ بعد از آن شنا، بدنسازی کوه نوردی و...، اما الان مدتی است که چندان تحرک و ورزش در زندگی‌ام نیست.

اگر بخواهید یک «پیام سلامتی» به مخاطبان مجله بدهید چه می‌گویید؟ 
سبزیجات زیاد بخورید. من ترجیح می‌دهم بیشتر از سبزیجات و مواد گیاهی در تغذیه ام استفاده کنم. حتی روایت هم هست که می‌گویند «شکم خود را گورستان حیوانات نکنید». البته خورن گوشت بد نیست، اما مصرف زیاد آن کمی آدم را به سمت شقاوت می‌برد.

برای غذای روح مردم چه پیشنهاد می‌کنید؟
می‌گویند، حضرت علی(ع) اگر نمی‌دانست لقمه‌ای که به دهان می‌برد از کجا آمده، هرگز نمی‌خورد. روایت دیگری هست که می‌گویند، هر لقمه‌ای که شما می‌خورید، بخشی از روح‌تان می‌شود. شاید همین بحث انرژی‌هایی که می‌گویند در هستی وجود دارد (حالا علمی آن را نمی‌دانم) به این معناست که موادی که ما می‌خوریم دارای یک انرژی نهفته است و بر روح ما تاثیر می‌گذارد. 

روایت دیگری هست که می‌گویند مردم به آن چیزی که در دهان می‌برند، می‌اندیشند، اما به آن چیزی که به روح‌شان می‌دهند، بی‌توجهند. انسان همانگونه که مراقب سلامتی و خوراکش است، باید مراقب روحش هم باشد.