تحریریه ماهنامه دنیای زنان
"کوچه بی‌نام" را باید یکی از گرمترین آثار چند سال اخیر سینمای ایران دانست؛ گرم نه فقط به معنای وجود شادی در اثر که اتفاقا شادی در این فیلم قرین ناراحتی است. "کوچه بی‌نام" فیلم گرمی است چون از یک طرف خط داستانی پرماجرا و جذابی دارد و از طرف دیگر کاراکترهایی دارد که تقریبا می‌توان با همه آنها ارتباط برقرار کرد.
"کوچه بی نام" را کارگردانی جوان به نام هاتف علیمردانی ساخته است؛ کارگردانی که در سالهای اخیر تلاش زیادی کرده که در آثارش توجه به سینمای بدنه و مخاطب عام را پررنگ کند و البته که "کوچه بی‌نام" هم اثری مطلوب مخاطب عام است.
این فیلم از جمله آثار سالهای اخیر سینمای ایران است که زنان و کاراکترهای زن در آن جایگاه ویژه‌ای دارند و تقریبا طیف‌های سنی مختلف می‌توانند مابه‌ازایی برای خود در فیلم پیدا کنند.
از زنانی میانسال که نقش‌های آنها را فرشته صدرعرفایی و پانته‌آ بهرام بازی کرده‌اند تا دخترانی جوان که باران‌کوثری و ملیسا ذاکری ایفاگر نقش آنها بوده‌اند. زنانی با شناسنامه کامل از خلق و خو و رفتارهایشان که قطعا می‌توانند مادران یا خواهران ما باشند.
صدرعرفایی و بهرام نقش بانوانی از طبقه پایین اجتماع را ایفا می‌کنند که همه تلاش شان آن است که باری را از دوش خانواده بردارند. این بانوان که نمونه‌های فراوانی از آنها دوروبر ما هستند در خدمت هدف مرکزی فیلم که اهمیت خانواده در نقاط بحرانی است به شدت به چشم می‌آیند. هر دو بازیگر با کوله‌باری از تجربه وقتی در فیلمی پرکاراکتر مانند "کوچه بی‌نام" قرار می‌گیرند به جای آن که سعی در ربودن بازی یکدیگر داشته باشند خیلی آرام و ظریف به یکدیگر در جهت ایفای بهتر نقش کمک کرده‌اند.
باران کوثری و ملیسا ذاکری نقش دو دختر جوان را بازی کرده‌اند که یکی پر شر و شور و پرسروصداست و دیگری صبور و آرام اما هر دو عاشق‌پیشه هستند.
طبیعی است که عشق دختر پرسروصدا عشق نامتعارفی باشد که البته خیلی زود هم به بن‌بست می‌کشد و عشق دومی هم عشقی در ابتدا متعارف که در پایان می‌فهمیم که این عشق هم چنان که باید متعارف نبوده است و البته باز هم به بن‌بست می‌رسد. "کوچه بی نام" در کنار بازیگران زن خود یک بازیگر مرد خوب به نام فرهاد اصلانی هم دارد که در نماهای مقابل وی با بازیگران زن به شدت به جذاب شدن روایت کمک می‌کند.
"کوچه بی‌نام" دو گره به شدت دراماتیک دارد؛ گره‌هایی که باعث می‌شود مخاطب یک لحظه راحت روی صندلیش ننشیند اما پایان‌بندی فیلم به شدت شاعرانه و آرامش‌بخش اجرا شده است و همین است که باعث می‌شود تأثیرگذاری نقاط عطف فیلم بر مخاطب بیشتر باشد.
