به قلم : محمد خزاعی ، رئیس سازمان سینمایی
تحریریه زندگی آنلاین : سینما یکی از جلوه‌های زیبای هنری ذهن حقیقت‌جو وکمال‌گرای انسان معاصر است؛ هنری شکوه‌مند، جذاب و چشمگیر که با اکسیر آگاهی و احساس، شتاب و کیفیت تکاملی انسان مدرن را دستخوش تحول ساخته است و در روند بهسازی زیست‌بوم جوامع امروز، جایگاه ویژه‌ای دارد. این معجزه قدرتمند قرون جدید مسیر حرکت تاریخ بشر را هم، تحت تاثیر قرار داده است.هر جامعه و کشوری که از راهبردها و کاربردهای این هنر نوین در جهت رسیدن به اهداف خود استفاده کند، به رشد و شکوفایی آن، در ساحت‌های مختلف کمک کرده است.
تصور جامعه‌ای بدون سینما در دنیای امروز، تقریبا محال است. سینما به همان اندازه که توانسته، خودش به رشد و پویایی برسد، این قابلیت را داشته است که وجوه اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی ملت‌ها را نیز، توسعه و بسط دهد.قدرت بی‌مانند سینما را در اعتلای یک جامعه نباید نادیده بگیریم چرا که به واسطه شعاع فراگیری که دارد هم، می‌تواند انسان تربیت کند و هم جوامع را متحول سازد. مضافا اینکه، سویه دیگر سینما، می‌تواند ویرانگر و مخرب باشد، چنانچه، بی‌توجه به مبانی تمدنی، بنیان‌های انسانی و نظام اخلاقی به سراغش برویم، می‌تواند خطرساز و آسیب‌زننده باشد اگر منافع ملی، شرافت و نجابت انسانی و عدالت اجتماعی را در فرآیند آن، نادیده بگیریم.
سینما در کشور ما هم، تاریخ پرنشیب و فرازی دارد. بیش از چهار دهه پس از انقلاب اسلامی قدم‌های بلندی برای توسعه و شکوفایی آن برداشته شده و اکنون، ثمره این نگاه، سرمایه ارزشمند خاطرات جمعی و مشترک ما از گرمای حضور سینما طی چند دهه گذشته است.باورمان این است که مهم‌ترین ثروت سینمای ایران سرمایه انسانی آن است که در عرصه ملی و بین‌المللی به آن، تشخص مضاعف بخشیده است. و از همین رو، سینمای ایران به خاطر کارنامه درخشانش از مهم‌ترین سینماهای منطقه و جهان به شمار می‌آید.
سیر نزولی سینمای ایران به سمت ابتذال در برخی ادوار، هم مدیران فرهنگی و هم، صاحب‌نظران و دغدغه‌مندان این عرصه را نگران کرده و هنوز هم، علیرغم پالایش‌ها و تحولات بسیار، این نگرانی در بزرگان و پیشکسوتان سینما وجود دارد و تا رسیدن به آن سینمای آرمانی فاصله زیادی داریم؛ به عنوان عضو کوچکی از خانواده بزرگ سینمای ایران معتقدم همچنان، با تقویت همدلی و وفاق شکل‌گرفته در سینما، مسئولان فرهنگی و مردم رسیدن به آن نقطه دور از دسترس نیست.
سینما پس از مقطع کرونا و برخی رخ‌دادهای اجتماعی، در این سال‌ها، زخم‌ها برداشته و بحران‌های سختی را تجربه کرده؛ و مسیر دشواری برای ترمیم آن تا به امروز، طی شده است.بازگشایی و توان‌بخشی به بدنه آسیب‌دیده سینمای پس از کرونا، جامعه‌شناسی‌سینما و شناخت سلایق و ژانرگرایی و استانداردسازی، فعال‌سازی دیپلماسی‌منطقه‌ای، کمک به رشد سینمای ملی، فرهنگی و اجتماعی، بازشناسی مسیرهای آشتی خانواده‌ها با سالن‌های سینما، نگاه جدی با هدف احیای ظرفیت‌های سینمایی استان‌ها جوان‌گرایی و احترام به اصل چرخش نخبگانی، توجه و تاکید به جایگاه و منافع واقعی مجموعه‌های صنفی، شناسایی و جلب سرمایه‌گذاری برای توسعه زیرساخت‌ها با بهره‌گیری از ظرفیت‌های بخش‌های دولتی، خصوصی و ارگانی، توجه به فناوری‌های نوین در صنعت پخش و اکران، و رونق اقتصاد سینما گوشه‌ای از اقدامات و دستاوردهای جمعی خانواده سینما در این دوره است.
بدون‌شک، سینمای ایران بدون حمایت تمام اهالی سینما و مخاطبان فرهیخته آن، قطعا، نمی‌توانست به جایگاه امروزش دست یاید. سینما با عبور از گذرگاه‌های پرخطر، رو به افق‌های تازه دارد. خروج از انسداد، انگاره‌های سنتی و روزمرگی به فداکاری و شهامت فعالان این عرصه نیاز دارد. دنیا، با انقلاب تکنولوژیکی در صنعت سینما، وارد اقلیم‌های جدیدی شده و ورود هوش مصنوعی و توان‌افزایی آن به صنعت سینما، این حوزه را با جهش‌های حیرت‌آور همراه کرده است.معتقدم سینمای ما برای اینکه از این قافله جا نماند نیاز به فراروی از کلیشه های کهنه و چنبره سنتی دارد. و برای پیوستن به شتاب رشد این صنعت، یکدلی و اجتناب از کشمکش‌های درون صنفی ضرورتی اجتناب ناپذیر است. روز سینما مجالی است برای یادآوری جایگاه این هنر پرمخاطب در جامعه. این روز ملی را به قاطبه اهالی فرهنگ و هنر و به خصوص خانواده بزرگ سینما تبریک می‌گویم.
