تحریریه ماهنامه کودک سالم
داشتن فرزندانی سالم و شاداب یکی از اهداف اصلی یک خانواده است. اما این موضوع، علاوه بر اینکه مهم است، گاه می‌تواند سخت نیز باشد. سلامتی هر فرد به طور کلی علاوه بر بعد جسمی، دارای بعد روانی نیز هست. برای محافظت از سلامت جسمی فرزندان، اکثر ما می‌‌دانیم چه باید بکنیم. توجه به تغذیه کودک، جلوگیری از بیماری او، مراجعه سالانه به پزشک برای کنترل شاخص‌‌های جسمی و اقدامات مشابه همگی اقداماتی در جهت حفظ سلامت جسمی کودک هستند. اما برای حفظ سلامت روحی او چه باید کرد؟ یکی از بهترین و موثرترین راه‌‌های تقویت عزت نفس کودک و کمک به افزایش و حفظ سلامت روانی او، ابراز علاقه توسط والدین است. اکثر والدین تمام تلاش خود را برای ایجاد رفاه برای فرزندانشان می‌‌کنند. اما گاه مهارت لازم را برای نشان دادن میزان علاقه خود به آنها ندارند. ابراز علاقه در تکرار جمله دوستت دارم خلاصه نمی‌شود. اگر شما نیز جزء این دسته از والدین هستید، می‌‌توانید از روش‌‌هایی که در ادامه به شما معرفی می‌‌کنیم استفاده کنید.
توصیه‌هایی به والدین
سعی کنید دنیا را از زاویه دید فرزندتان ببینید.
فرزندتان را در طول روز چندین بار ببوسید. بوسیدن بینی کودک تاثیر زیادی در ایجاد رابطه‌ای خوب بین شما و فرزندتان خواهد داشت.
هر گاه فرزندتان با شما صحبت می‌‌کند، تمام توجه خود را به او معطوف کنید. حتی اگر اینکار را نمی کنید، چنین وانمود کنید.
برای صحبت کردن با فرزندتان از لحنی ملایم استفاده کنید و همیشه لبخند بر لب داشته باشید.
صبح پس از اینکه فرزندتان از خواب بیدار شد، پیش از هر چیز به او لبخند بزنید.
برای فرزندتان آواز و لالایی بخوانید، حتی اگر صدای شما بدترین صدای موجود در دنیا است.
فرزندتان را بر روی پاهایتان بنشانید و با او راجع به موضوعاتی که دوست دارد صحبت کنید.
برای فرزندتان قصه بگویید. کودکان از شنیدن قصه، خصوصا اگر راجع به خودشان باشد، لذت می‌‌برند.
هیچگاه به حرف‌‌ها یا آرزوهای فرزندتان نخندید.
در مقابل دوستان فرزندتان، از او تعریف و تمجید کنید.
کاردستی‌هایی که فرزندتان در مدرسه درست می‌‌کند یا جوایزی که دریافت می‌‌کند را با افتخار در منزل خود و برای میهمانانتان به نمایش بگذارید.
همیشه به فرزندتان یک فرصت دوباره بدهید. اگر اشتباهی از او سر زد، آخر دنیا نیست. مدام او را سرزنش نکنید. او در حال آزمون و خطاست. شما نباید این فرصت را از او بگیرید.
به جای اینکه مدام برای فرزندتان سخنرانی کنید و او را نصیحت کنید، الگوی مناسبی برای او باشید و با عمل‌تان به او آموزش دهید.
در ظرف غذای فرزندتان، بدون اینکه به او اطلاع دهید، یک نامه محبت‌آمیز بگذارید.
اگر در محیط کار هستید و فرزندتان با شما تماس گرفت، با صدایی با نشاط جواب او را بدهید.
هنگام انتخاب لباس یا سایر وسایل فرزندتان، نظر او را نیز جویا شوید و او را در فرایند تصمیم گیری دخیل کنید.
اگر در جمعی شلوغ قرار دارید و فرزندتان با شما فاصله دارد، از دور با علامت دست یا یک چشمک یا هر راه دیگری به فرزندتان بگویید دوستت دارم.
از یادآوری اشتباهات گذشته فرزندتان به او خودداری کنید.
در جمع سعی نکنید او را تربیت کنید.
هیچگاه فرزندتان را با سایر کودکان مقایسه نکنید.
از دوستان فرزندتان دعوت کنید به خانه شما بیایند. امکانات بازی را برای آنها فراهم کنید و کاری کنید که فرزندتان در مقابل دوستانش به شما افتخار کند.
در جلسات مدرسه فرزندتان شرکت کنید.
از فرزندتان و کارهایی که در طول روز انجام می‌‌دهد عکس بیاندازید. به فرزندتان نشان دهید که به او اهمیت می‌دهید.
هیچگاه شبی را در حالیکه از فرزندتان عصبانی یا با او قهر هستید سپری نکنید.
با فرزندتان آشپزی کنید. اگر آشپزخانه نامرتب یا کثیف شد نگران نباشید. بگذارید به فرزندتان خوش بگذرد.
با فرزندتان به پیاده روی بروید.
اجازه دهید فرزندتان با دست غذا بخورد و از غذا خوردنش لذت ببرد.
هر گاه در مورد فرزندتان اشتباه کردید، معذرت‌خواهی کنید.
هرگاه فرزندتان دستش را برای گرفتن دست شما دراز کرد، دست او را بگیرید حتی اگر خیلی کثیف یا چسبناک است.
فرزندتان را در طول روز و به بهانه‌‌های گوناگون در آغوش بگیرید. اینکار حس امنیت به فرزندتان می‌‌دهد.
با فرزندتان بازی کنید، کاردستی درست کنید یا نقاشی بکشید.
فرزندتان را هر چند وقت یکبار برای بازی به بیرون ببرید.
در برابر چشم‌‌های فرزندتان، از خداوند به خاطر تولد او تشکر کنید.
پیش از خواب کودک، به اتاق او بروید، کمی او را قلقلک دهید و با او بخندید. اگر فرزندتان از تنهایی می‌‌ترسد، ابتدا کمی پیش او بمانید و به تدریج او را ترک کنید.
اگر فرزندتان دوست دارد در حمام با عروسک‌‌هایش بازی کند، به او اجازه این کار را بدهید. اگر همیشه این امکان وجود ندارد، حداقل هرچند وقت یکبار اینکار را بکنید.
