كمال‌گرايی در مورد كودكان پيش دبستانی
چند سال پیش، كودكان پیش دبستانی و مهد كودكی فقط برای برخی بیماری‌ها و اختلالات جدی مثل اوتیسم و آسیب دیدگی نخاع، مورد درمان قرار می‌گرفتند، اما امروزه، پدر و مادرها فكر می‌كنند كه فرزندانشان نیاز به كمك بیشتری دارند. به برخی از آنها گفته می‌شود كه كودك سه ساله‌شان تمركز پایینی دارد، به برخی دیگر گفته می‌شود كه كودك چهار ساله‌شان نمی‌تواند قیچی را در دست نگه دارد و به برخی دیگر نیز گفته می‌شود كه كودك پنج ساله‌شان قادر نیست برخی از كلمات را درست ادا كند. در طول 15 سال گذشته این ناتوانی‌ها در كودكان، 34 درصد رشد داشته و در طول 10 سال گذشته تا كنون تعداد افراد درمانگر برای این بخش 26 درصد بیشتر شده است. از طرفی كاملاً منطقی و عاقلانه است كه یك مشكل كوچك قبل از آنكه به مساله‌ای بزرگ و سخت تبدیل شود، برطرف گردد؛ یعنی اهمیت دادن به این مشكلات كوچك‌تر می‌تواند زمینه بروز بیماری‌ها و مشكلات حادتر را از بین ببرد، ولی از طرف دیگر به نظر می‌رسد برخی توجهات (چه از جانب والدین و چه از طرف افراد متخصص و مسوول) غیر ضروری هستند.
چطور بدانید كه فرزندتان واقعا به درمان نیاز دارد یا خیر؟
وقتی كه كسی به شما می‌گوید فرزندتان به درمان نیاز دارد، ابتدا دلایل آن را بدانید، سپس اطلاعات به دست آمده را با سایر افرادی كه با كودك شما در ارتباط هستند در میان بگذارید. مثلاً اگر مربی مهد كودكش به یكی از رفتارهای او اشاره دارد كه به نظرش غیر عادی می‌رسد، از پزشك متخصص فرزندتان سوال كنید كه آیا این رفتار در این مرحله سنی خاص طبیعی است یا خیر.
آیا كودك‌تان فقط یك مشكل منحصر به فرد در یك زمینه و یا مشكلات بیشتری دارد؟ مثلا اینكه نمی‌تواند مداد را به خوبی در دست بگیرد، آیا فقط در این زمینه تاخیر رشدی دارد یا اینكه دچار ضعف عضلات و ماهیچه‌ای نیز هست؟ معمولا درمانگرها در پی درمان كودكانی هستند كه چند مشكل را یكجا دارند؛ نه اینكه فقط در یك مهارت خاص به اندازه كافی رشد نكرده‌اند؛ چرا كه این مسئله با كمی تمرین و تلاش برطرف خواهد شد.
تشخیص خودتان چیست؟ اگر كودك‌تان در حدی مشكل دارد كه نمی‌تواند كارهای روزمره‌اش را انجام دهد، مثل بستن دكمه‌های لباسش یا باز كردن ظرف غذایش، بهتر است موقعیت را از نقطه نظر یك درمانگر ارزیابی كنید، یعنی این وضعیت را به درمانگر شرح دهید و نظر او را جویا شوید. اما اگر فرزندتان در انجام كارهای روزمره‌اش دچار مشكل چندانی نمی‌شود و در كارهای مدرسه و خانه به طور كامل مشاركت دارد، بهتر است چند ماه صبر كنید؛ زیرا احتمالاً مساله كوچكی كه الان ذهن‌تان را مشغول كرده است، به زودی برطرف می‌شود. به غریزه و حس درونی خود اعتماد كنید، شما بهتر از هر فرد دیگری فرزندتان را می‌شناسید.
