آنمی، در نوزادان نارس
قسمت عمده آهن در زمان جنینی در ترایمستر سوم تجمع پیدا می‌كند. زایمان زودرس سبب قطع این پروسه می‌شود و نوزادان نارس ذخیره آهن كمتری نسبت به ترم‌ها دارند. همچنین نوزادان، به دلیل كاهش انتقال جفتی، میزان آهن كمتری دارند. نوزادان مادران دیابتیك با ذخیره آهن كمتری متولد می‌شوند؛ زیرا آهن جنینی در حجم زیاد گلبول‌های قرمز، منتشر می‌شود و در مجموع آهن كل بدن این نوزادان را كم می‌كند. آهن برای رشد طبیعی و تكامل همه بافت‌ها از جمله مغز، مورد نیاز می‌باشد و كمبود آن سبب عوارض تكامل عصبی در زمان كمبود می‌شود و حتی پس از جایگزینی آهن، عوارض به صورت ثابت باقی می‌ماند كمبود آهن در زیر شش ماهگی سبب SLOW NERVE CONDUCTION می‌شود؛ یافته‌ای كه حتی پس از جایگزینی آهن به صورت ثابت باقی می‌ماند.
در مورد زمان شروع آهن در نوزادان نارس اتفاق نظر وجود ندارد. به علاوه، آهن یك اكسیدان استرسور است كه راكسیون فنتون را برای تولید اكسیژن راكتیو كاتالیز می‌كند. از آنجایی كه سیستم آنتی‌اكسیدان در نوزادان نارس تكامل نیافته است، آهن آزاد اگر بیشتر از ظرفیت باندینگ باشد، می‌تواند سبب تشدید بیماری‌هایی شود كه در ارتباط با استرس‌های اكسیداتیو هستند؛ مانند دیسپلازی برونكوپولمونر، آنتروكولیت نكروزان، رتینوپاتی نارسی و صدمات نورونی. اگرچه مطالعات متعددی روی نقش آهن در این بیماری‌ها به طور كامل صورت نگرفته، ولی واضح است كه تزریق‌های مكرر Packed cell در آنهایی كه آهن گرفته‌اند، آنها را در معرض خطر آهن آزاد و افزایش ماركرهای اكسیداتیو استرس قرار می‌دهد. به این دلیل آهن پره‌ناتال باید بسیار با احتیاط مصرف شود. از آنجایی كه نوزادان با ذخایر آهن مناسب متولد می‌شوند، در یك نوزاد نارس بیمار و رشد نكرده نیازی به شروع آهن كمكی زودتر از دو هفتگی نیست.
از طرف دیگر، تاخیر در شروع آهن كمكی پس از دو ماهگی خطر بالایی از نظر كمبود آهن شیرخوار وجود دارد. به طور كلی در نوزادان نارس هر زمان كه امكان شروع تغذیه وجود داشته باشد، باید شیر مادر شروع شود؛ اگرچه به دلیل آهن پایین در شیر مادر و رشد سریع این بچه‌ها، آهن كمكی توصیه می‌شود و آنهایی كه اریتروپوئتین دریافت می‌كنند باید مصرف آهن كمكی در آنها زودتر شروع گردد.
نوزادان ترم حداقل به مدت شش ماه ذخیره كافی دارند و پس از شش ماهگی تخمین نیاز روزانه آهن در آنها یك میلی‌گرم به ازای هر كیلوگرم وزن بدن می‌باشد. شیر مادر اگرچه آهن كمتری دارد (3/0میلی‌گرم در لیتر و یا در مقایسه با فورمولای كم آهن 5/4 میلی‌گرم در لیتر) به دلیل وجود پروتئین‌هایی مانند لاكتوفرین از شیر مادر، 50 درصد آهن آن جذب می‌شود. در حالی كه فقط 4 تا 12 درصد آهن شیر فورمولا جذب می‌شود در نتیجه میزان كمبود آهن در شیر مادرخواران قبل از شش ماهگی ناچیز است. نوزادان نارس غالبا به دلیل فلبوتومی‌های مكرر در جریان بستری و بیماری به طرف بالانس منفی آهن می‌روند كه اكثرا با تزریق خون‌های مكرر، فلبوتومی‌ها جایگزین می‌شود؛ ولی به دلایل عوارض تزریق خون كرایتریای تزریق خون در این نوزادان باید محدود شود. نكته آخر اینكه جهت تحریك آندوژن تولید گلبول‌های قرمز، به جای تزریق پكد سل از اریتروپوئتین استفاده می‌شود و این خود یك استرس منفی در بالانس آهن (Recombinant) ایجاد می‌كند. برای سنتز یك گرم هموگلوبین، 6/3 میلی‌گرم آهن نیاز است. مصرف درمانی اریتروپوئتین سبب كاهش ذخیره آهن در نوزادان نارس می‌شود و باید همزمان با مصرف اریتروپوئتین مصرف روزانه آهن نیز بیشتر شود.
