اصغر نعمتی
تاریخ حیات بشری، حكایتگر نكته‌سنجی برای پندآموزی ماست. تلخ‌ترین و زیباترین نمودهای زندگانی در الواح گذشته‌ی تاریخی ما ملحوظ است.
از درخشان‌ترین و زیبنده‌ترین منقولات تاریخ، حیات و سمات نجات‌بخشان و حیات‌آفرینان زندگی اجتماعی است.
پیامبران، اولیاء و فرزانگان عالم، آسمان شب‌گون و خاكسترین هستی را با ستارگان وجود خویش زیور بخشیده‌‌اند و از درخشش وجودشان، رخساره‌ی حیات رونق تابنده‌ای یافته است.
بشر، عبور از جهل خویش را مدیون رنج بی‌شماری است كه انبیا و اولیای الهی، برای اشاعه‌ی آگاهی به جان خریده و چشیده‌اند.
در لغت‌شناسی در تعریف جهل، تفاوتی اساسی با تعاریف مرسوم دیده می‌شود.
غالب پژوهشگران امروزین ما، جهل را با بی‌سوادی و نادانی علمی موافق و مطابق می‌دانند؛ در حالی كه در عصر جاهلی، جهل با تعصّب و خشم و كینه هم معنی بوده است.
به بیان دیگر، معنی ذاتی جهل، همانا خشم گیتی و ستمگری به نفس خویش و به جامعه‌ی پیرامون تلقی می‌گردد كه به تبع آن، بی‌فرهنگی و كم‌دانشی نیز حاصل آن است.
جهل مركبّ و خشم غیر انسانی جامعه‌ی عرب را در قرن ششم میلادی به خاطر آورید. در دورانی كه انسان حرمت ندیده بود و خشم فرهنگ‌سوز و اندیشه‌ستیز اعراب جاهلی، زنان و دختران را به هیچ می‌انگاشت.
در عصری كه حیا، تقوا، دانش، خرد و همه‌ی خصایل والای آدمی، از چشم بصیر بشر دور مانده بود.
در چنان دوره‌ی تلخ و سیاهی، در هفدهم ربیع‌الاول سال 570 م. سالی كه معجزه‌ی درخشان عام‌الفیل رخ داد و سپاهیان ابرهه- كه قصد انهدام مكه و بیت‌الحرام را كرده بود- محو و نیست شدند.
در چنان ایام پر عجب و افسوسی، چراغ خانه‌ی عبدالمطلب به شمس هدایت و معنویت پیوند خورد و جهان، به یمن وجود ذیجود نبی آخر الهی روشنی پذیرفت.
او را «ستوده» نامیدند. در جوانی چندان به مردم مهر ورزید و لطف كرد كه «امین» نامیده شد. حیات پر بركت او، چندان ژرف و شریف بود كه به لقب نبی‌الرحمه ملقب گردید.
رسول خدا، در وصف رسالت خویش، این‌چنین نكته‌سنجی فرموده است: انی بعثت لاتمم مكارم الاخلاق احبّكم الی الله احسنكم اخلاقا.
من، برای تكمیل و تتمیم نكوئی‌های اخلاق برگزیده شده‌ام. نزد حضرت حق، دوست‌داشتنی‌ترین چیزها، اخلاق زیبا و نكوست.
زیباست كه چنین ایام بزرگی- كه مصادف با میلاد اختر ششم سپهر علوی و نبوی، امام صادق آل محمد(ص) و دهه شكوهمند نكوداشت پیروزی انقلاب اسلامی نیز می‌باشد- معنون به روز مهرورزی و اخلاق گردیده باشد.
صادق آل محمد و آل علی(ع) شخصیت بزرگی در تاریخ دانش و خردمندی بود؛ چندان كه فرهیختگان دوران آن امام همام، به شاگردی مجلس او فخرها فروخته‌اند و بر سر خود تاج سروری نشانده‌اند.
آن ستاره‌ی بی‌افول فقه و فرزانگی نیز فرمود: وهب لی معالی الاخلاق؛ الهی اخلاق تعالی‌بخش و علو افزای خلق نیكو را به ما عنایت فرما.
به ارجمندی سنت پیامبر رحمت و مهربانی و درك مراتب معنوی، امام خردمندی و شفاعت، ما را به سرچشمه‌های لطف و حب هدایت می‌كند.
رنج‌های بشر و معضلات تلخ روزگار ما- كه جهان را به اندوهباری سوق داده است- ناشی از عدم فهم ارجمندترین مواریث دینی در مهرورزی به بندگان خداوند تلقی می‌گردد.
از فلسطین تا كشمیر، از اروپا تا آفریقا، از افغانستان تا ...، این رنج بی‌شمار بشر، جز با خوشه‌چینی و گوهرگزینی از اندیشه‌ی سترگ نبوی و علوی، التیام نمی‌پذیرد.
اینك در روز میلاد نبی‌خاتم(ص) و افقه فقهای عالم، امام صادق آل محمد(ص)، نكوترین وصف جمال و جلال و سیرت آن بزرگان، مهر ورزیدن به ابنای بشر به‌ویژه مؤمنان نبوت و عترت است. این ایام نكو، مبارك‌تان باد.
