محمدرضا دژکام/ روان‌شناس و مشاور خانواده
سال‌هاست که درباره موضوعی مطالب گوناگونی می‌خوانیم و یا در برنامه‌های تلویزیونی و رادیویی شاهد این هستیم که به آن می‌پردازند و آن مقوله‌ای است که بیماری "ایدز" نام دارد.
خاطرم هست 18 سال پیش کتابی درباره «ایدز» نوشتم که در آن زمان مورد هجمه‌های بسیار زیادی قرار گرفتم که چرا در این مورد می‌نویسی.
به این که باید «پیشگیری را در اولویت قرار داد!» اعتقاد دارم، اما در جامعه ما گویا بایستی یک اتفاق به حد انفجار برسد و یک سونامی به راه بیافتد تا همگان بدانند و در مورد آن صحبت کنند.
آنچه اینک بایستی به آن پرداخته شود این است که وقتی فردی خواسته یا ناخواسته و دانسته یا ندانسته در گرداب این بیماری گرفتار شد با او چگونه برخورد کنیم؟
فردی که به این بیماری مبتلا شده مجرم است یا نه؟ باید نگاهمان را تغییر دهیم و رویکردی که داریم را عوض کنیم.
فرد یا افرادی که مبتلا هستند را از منظر مجرم که نه از نگاه بیمار درک کنیم و برای جامعه اطلاعاتی درست و دقیق و علمی مهیا کنیم.
یک فرد مبتلا به این بیماری را ازخود طرد نکنیم و به جرمی که نمی‌دانیم، به محاکمه نکشانیم. گاهی قرار دادن خود در جایگاه دیگران را بیاموزیم.
آیا دوست داریم برچسب‌های طعنه‌آمیزی به‌روی ما بزنند و انگشت نمای هر کس و نا کسی شویم؟ بدون تردید نه! پس حال و روز آن افراد را نیز درک کنیم.
بها دادن به درمان این افراد و تلاش برای جلوگیری از گوشه گیری و پیدایش اختلال‌های روانی از جمله وظایف قانونی، شرعی و عرفی من و شماست.
زن یا مردی که به ویروس اچ ای وی مبتلا شده بیمار است نه گناهکار.
حتی اگر با علم به اینکه می‌دانسته به این حال و روز خواهد رسید باز هم نباید او را سرزنش و ملامت کنیم.
چراکه با نکوهش کردن آنان اتفاق خوبی شکل نخواهد گرفت بلکه او یا این قبیل افراد را با نگاه خصمانه خویش از زندگی و کار مأیوس خواهیم کرد. پس بیایید مهارت‌های زندگی اجتماعی را به آنان بیاموزیم.
درصدد درمان آنان باشیم چرا که هنوز زنده‌اند و حق زندگی کردن دارند و امیدوار به آینده که بتوانند به دامان جامعه باز گردند و به آرزوهایشان برسند و ازدواج و کار و هر آنچه که هست را به مانند دیگران تجربه کنند.
کاش نگاهمان را تغییر دهیم و از پیش داوری و قضاوت عجولانه دست برداریم.
علم پزشکی پیشرفت کرده و با آگاهی هم می‌توان پیشگیری کرد و هم درمان، به شرط آن که خود ما آری من و شما با هم اندیشه‌مان را درباره‌ی بیماری ایدز و فرد مبتلا عوض کنیم.
بگذارید و بگذاریم که بیماران مبتلا به ایدز بتوانند در جامعه راه بروند و حرف بزنند و آرامش روانی داشته باشند.
بگذارید و بگذاریم که به آفتاب سلامی دوباره کنند که این حق آنان است و سهمشان!
پس این حقوق شهروندی را از این همشهریان و همنوعان و هموطنان عزیز خویش نگیریم.
بیشتر بخوانیم:
پایبندی زنان به درمان ایدز بیشتر است
