هیچ یك از آزمون‌های موجود از جمله آزمایش مایع منی، جهت پیش‌بینی وضعیت باروری در آینده ارزش ندارند. هیچ مطالعه‌ای برای مقایسه‌ی بیماران جراحی شده و بیمارانی كه تحت عمل جراحی قرار نگرفتند و با در نظر گرفتن باروری اثبات شده به عنوان مقیاسی برای بررسی پیامد، انجام نشده است.
در حال حاضر، بیشترین چیزی كه می‌توان گفت آن است كه واریكوسل با تغییرات ساختاری در بیضه‌ها همراه است. میزان موفقیت درمان را می‌توان با بازگشت این تغییرات سنجید. ترمیم واریكوسل منجر به افزایش قابل ملاحظه در حجم بیضه و قوام آن شده است.
رشد جبرانی بیضه در 53 تا 90 درصد نوجوانان مشاهده شده است. نكته‌ی قابل ذكر آنكه در مواردی كه انجام پیگیری تا سنین بزرگسالی امكان‌پذیر بود، مشاهده شد كه كل توده‌ی بیضه‌ای (مجموع حجم هر دو بیضه) در بیماران جراحی شده و افراد شاهد طبیعی یكسان و نسبت به مردان بزرگسالی كه به تازگی با واریكوسل مراجعه نمودند، به طور قابل ملاحظه‌ای بزرگ‌تر بوده است.
مطالعات نشان می‌دهند كه ترمیم واریكوسل در نوجوانانی با سن بیشتر به طور معنی‌داری مقادیر اسپرم، به ویژه تحرك آنها و شمارش كلی اسپرم‌های متحرك را افزایش می‌دهد. عمل ترمیم احتمالا با افزایش سطح هورمون تستوسترون سرم، تاثیر مثبتی بر عملكرد سلول‌های لایدیگ خواهد داشت.
شواهد موجود در این زمینه كه قدرت باروری تحت تاثیر بستن واریكوسل در نوجوانی قرار می‌گیرد، محدود است. نشان داده شده كه بیماران جراحی شده بارور هستند، اما هیچ شاهدی در این مجموعه وجود نداشت و بنابراین از سرنوشت بیمارانی كه تحت عمل جراحی قرار نگرفتند، اطلاعی در دست نیست. جالب است كه حتی در مطالعات دارای پیگیری درازمدت نیز، هیچ‌گونه اشاره‌ای (هر چند گذرا) به قدرت باروری فرد نشده است.
اندیكاسیون نسبی برای ترمیم واریكوسل عبارتند از: وجود یك بیضه‌‌نرم، واریكوسل درجه سه دو طرفه بدون هایوپتروفی بیضه، وجود اریكوسل در یك بیضه‌ی منفرد، آنالیز ضعیف مایع منی در مرحله‌ی tanner V بلوغ (كه ترجیحا توسط دو نمونه تایید شده باشد) و موارد نادری از درد یا واریكوسل داخل بیضه‌ای.
تمامی روش‌های موجود برای درمان بزرگسالان شامل جراحی باز، جراحی از طریق لاپاراسكوپی و جراحی با هدایت رادیولوژی، برای نوجوانان نیز مناسب هستند. بهترین درمان برای واریكوسل باید شامل برطرف كردن واریكوسل با كمترین میزان عوارض باشد. بنابراین، لازم است هدف تكنیك ایده‌آل بستن تمامی سیاهرگ‌های اسپرماتیك داخلی و خارجی و حفظ شریان‌های اسپرماتیك و عروق لنفاوی باشد.
عوارض پس از جراحی، بسته به تكنیك عمل متفاوت هستند. عود پس از ترمیم واریكوسل در صفر تا 16/6 درصد موارد گزارش شده است كه این میزان بسته به تكنیك‌های مورد استفاده، متفاوت می‌باشد. هر چه وریدها به طور دقیق‌تر شناسایی شده و بسته شوند، خطر عود كمتر است. هیدروسل در نوجوانان یك عارضه‌ی احتمالی است كه میزان بروز آن صفر تا 24 درصد می‌باشد. رویكردهای وریدی انتخابی و در سطح پایین كه از بزرگنمایی برای حفظ عروق لنفاوی استفاده می‌كنند، این خطر را كاهش می‌دهند.
سایر عوارض عبارتند از: عفونت زخم، آتروفی بیضه و آسیب به عصب ایلیواینگوینال، اما میزان بروز این عوارض ثبت نشده است.
نتیجه‌گیری
اگرچه هدف اصلی درمان واریكوسل در نوجوانان حفظ قدرت باروری است، در حال حاضر هیچ‌گونه شواهدی مبنی بر موثر یا ضروری بودن آن وجود ندارد. درمان باید برای نوجوانانی توصیه شود كه كاهش حجم بیضه در آنها بیش از 20 درصد است، با در نظر گرفتن این موضوع كه رشد جبرانی و بهبود عملكرد بیضه‌ای گزارش شده، عوامل جایگزین قابل قبولی جهت تخمین قدرت باروری هستند.
همچنین جراحی می‌تواند برای یك بیضه‌ی نرم، واریكوسل درجه سه دو طرفه بدون كوچك شدن حجم بیضه، وجود واریكوسل در یك بیضه‌ی منفرد با یك آنالیز ضعیف از مایع منی در مرحله‌ی Tanner V بلوغ پیشنهاد شود.
برای خواندن بخش اول -درمان واريكوسل در نوجوانان- اینجا کلیک کنید.
