زندگی آنلاین؛ مجله اینترنتی سبک زندگی

ورتا چمانی 

*"لانتوری"؛ التهاب اسیدپاشی 

در سالهای اخیر مقوله اسیدپاشی مقوله ایست که در میان صفحات حوادث روزنامه‌‌ها درباره آن زیاد شنیده‌ایم با این حال محصول سینمایی که بتواند تصویرسازی کامل و واقع گرایانه ای از این پدیده ارائه دهد کمتر در سینمای ما تولید شده است.

"لانتوری" ساخته رضا درمیشیان از معدود فیلمهای سینمایی است که به گونه ای ظریف و البته با دقت فراوان شومی پدیده اسیدپاشی را ارائه می‌‌دهد. در مرکزیت داستان یک دختر روزنامه نگار و یک پسر خلافکار حضور دارند.

عشق پسر جوان به دختر روزنامه‌نگار منتهی می‌‌شود به علاقه ای کورکورانه که در نتیجه آن پسر قصد ازدواج با دختر را پیدا می‌‌کند اما دختر به دلیل عدم تطابق فرهنگی از این امر سرباز می‌‌زند و نتیجه‌اش هم که مشخص است.

پسر بر صورت دختر اسید می‌‌پاشد و هم زندگی دختر بیچاره و هم زندگی خودش را به سمت نابودی می‌‌برد. ایفای نقش مریم پالیزبان بازیگری که سالها پیش در «نفس عمیق» دیده بودیمش در نقش اصلی فیلم یعنی دختر روزنامه نگار خیلی موثر درآمده است به خصوص در سکانس‌های بعد از اسیدپاشی که پالیزبان کوشیده با حس و حال بالایی نقش را ایفا کند.

فیلم یک بازیگر زن محوری دیگر هم دارد و او کسی نیست جز یک دختر خلافکار که باران کوثری آن را ایفا کرده است. باران نیز به مانند همیشه خوب و بی نقص نقش‌اش را ایفا کرده است. 

"سایه"؛ عشقی که ناکام است

"سایه" از جمله محصولات جوانانه سینمای ایران است که کارگردانی به نام مسعود نوابی آن را ساخته است؛ کارگردانی که متعلق به سینمای تجاری است و در این سالها محصولاتی نظیر "کلاهی برای باران"، "قلقلک" و "متل قو" را ساخته است که طیفی مختلف از کمدی گرفته تا فیلم‌های جوانانه را دربر می‌گیرد.

"سایه" هم یکی از محصولات جوانانه مسعود نوابی است. این فیلم مضمونی اجتماعی - عاشقانه دارد و داستان پسر و دختری را روایت می‌کند که قصد دارند با یکدیگر ازدواج کنند اما با مخالفت پدر روبرو می‌شوند.

همین مخالفت‌‌هاست که گره اصلی فیلم را شکل داده و باعث می‌‌شود هم دختر داستان که نقش‌اش را دیبا زاهدی بازی می‌‌کند و هم پسر داستان اتفاقات مختلفی را تجربه کنند.

رضا کیانیان که نقش پدر دختر را بازی می‌‌کند که به مانند همیشه کوشیده با تکیه بر آنچه در اجتماع اطراف از چنین پدرانی دیده‌ایم فیلم را پیش ببرد.

"سایه" ریتم تندی ندارد و داستان آن هم چندان به روز به نظر نمی رسد اما یک ویژگی فیلم که شاید بتواند آن را قابل تحمل کند پرهیز فیلمساز از ژست‌های روشنفکرانه است که باعث می‌‌شود لااقل تکلیف مخاطب با کارگردان مشخص باشد که قصد دارد فقط مخاطبش را سرگرم کند...