زندگی آنلاین؛ مجله اینترنتی سبک زندگی

مضرات كاربرد وسايل ديجيتالی در کودکان

عصر حاضر که عصر فناوری نامیده شده، علیرغم فواید بسیار پیشرفت‌های علمی، مضرات زیادی را نیز به جوامع تحمیل کرده است. به خصوص در کشور‌های که فرآورده‌های تکنولوژیک به سرعت و به آسانی وارد زندگی افراد جامعه می‌شود. در این شرایط، موقعیتی به وجود می‌آید كه تمام افراد اعم از کودک و بزرگسال، به كارگیری از فناوری‌های نوین را امری ضروری دانسته و به صورت غیرمعمول به ابزاری زینتی گاهی سرگرم‌کننده به کار می‌بردند.  در اینجا مختصرا از اثرات سوء استفاده کردن كودكان از تلفن همراه و رایانه بحث خواهیم کرد. همانطور كه می‌دانید هردو این وسایل جزء دستگاه‌های الکترونیک بسیار مفید می‌باشد كه به سرعت عالم‌گیر شده‌اند. به علت سرعت در تبادل ارتباطات و اطلاعاتی که این وسایل در حال حاضر ایجاد کرده اند ممکن است برای افراد بزرگسال این تصور به وجود آید که اگر آنها در سن کودکی نیز می‌توانستند از این ابزار استفاده نمایند، پیشرفت سریعتری در زندگی می‌داشتند، بر اساس همین دیدگاه این افراد سعی می‌کنند طریقه استفاده از این وسایل را نیز به کودکان خود آموزش داده و آنها را به استفاده هر چه بیشتر از آنها تشویق نمایند. غافل از اینکه بنا به عقیده دانشمندان علوم پزشكی کارکرد این وسایل، سیستم مغزی را شدیداً تحت تاثیر سیگنال‌های خود قرار می‌دهد.

اولین ضرری که این سیستم‌های دیجیتالی برای کودک دارد، این است که باعث می‌شوند کودک زمان زیادی را بدون تحرک به استفاده از آنها مشغول باشد و همین عدم فعالیت‌های فیزیکی باعث می‌شود که سیستم‌هایCNS (Central nervous system) از نخاع تا مغز، به طور منقطع با هم مرتبط گردند و در اثر عدم فعالیت‌های لازم CNS، تشکیل یک فرایند ارتباطی یک پارچه مهیا نمی‌شود و این انقطاع ارتباط، باعث اشکال در انتقال Neurotransmitters شده و در نتیجه سرعت فرایندهای تفکری، شناختی و حرکتی را کند می‌نماید. همچنین گاها، سیگنال از مسیر منحرف می‌گردد و یا یکی از مناطق و یا هسته‌های  Subcriticalبیش از حد عمل نموده و اختلال‌های رفتاری (Behavioral Disease) را ممكن است سبب شود.

از طرف دیگر، وقتی در کودکی بر قسمت‌های شناسایی حجم، عمق حرکت اجسام تكامل لازم را نیافته در نتیجه، قادر به درك كامل پارامترهای فوق نباشد. بدین معنی است كه مسیر پشتی(Dorsal pathway) سیستم بینایی که از لب بینایی (اکسپیتال) به قسمت Posterior Parietal کشیده می‌شود. از آن جایی که تكامل این مسیر تا 4-3 سالگی بیشتر به وسیله حركات فیزیكی، اعمال و بازی‌های هماهنگی دست و چشم (بازی با احجام مثل خاك بازی، وتوپ بازی) و حركات تطابقی چشم و پا (مثل بازی‌های فوتبال) به مرور تكمیل می‌شود اگر کودک را از حدود 1 سالگی وادار به بازی با دستگاه‌های دیجیتالی نمائیم بیشتر شناخت سطحی او را رشد داده و از شناخت عمقی وی جلوگیری کرده‌ایم و به این ترتیب فرصت رشد و تكامل از او گرفته می‌شود.در نتیجه، قسمت مهمی از فرایند توجه و تمركز كودك در آینده مشكل‌دار خواهد شد.

علاوه بر این، سرگرم کردن کودک به وسیله سیستم‌های دیجیتالی، باعث می‌شود کودک زمان لازم برای تکامل مناطق اولیه حسی و حرکتی خود را نداشته باشد و با اشتغال به آنها، باعث نقص در تکامل سیستم حسی و حرکتی كودك گردد. حتی اگر تصور شود که کار با این وسایل تفکر کودک را توسعه می‌دهد باید بدانیم که به وسیله این وسایل دیجیتالی، کودک به استفاده نامناسب و ناموزون و بد هنگام (از نظر سنی) کورتیکال هدایت می‌شود و زمانی كه هنوز فرایندهای Subcortical کودک چه از نظر ساختمانی و چه از لحاظ عملکردی بصورت کامل شکل نگرفته . در این حالت مراحل تكامل Subcortical به طور کامل صورت نمی‌پذیرد و اگر كورتكس او هم فرضا رشد خوبی داشته باشد، این فرد در آینده کودکی می‌شود که خوب می‌فهمد، خوب متوجه می‌شود و خوب درک می‌کند ولی همه اینها را به بدترین شکل ممکن نشان می‌دهد و علاوه بر این که اشکال شدید ارتباطی برای او بوجود می‌آید و در طرح مشکلات نیز با مشکل مواجه خواهد شد. حتی می‌تواند باعث ‌شود که کودک خدای ناکرده به اعمال ضد اجتماعی دست بزند و این سیکل معیوب مرتب و مرتب در مورد این کودکان تکرار

گردد.